Yine hüzün yine mutsuzluk…
Seni gördüm dün sabah rüyamda
Bembeyaz bir elbisen vardý
Ne kadar da yakýþmýþtý
O incecik vücuduna
Sapsarý saçlarýn beline kadardý
Masmavi gözlerinse beni sana baðlayan en büyük etmendi
Sonra birden bir rüzgâr çýktý
Þimþekler çakmaya baþladý
Korkuyordun ben de korkuyordum
Sürekli aðlýyordun
Sen aðlýyorsun diye ben de aðlýyordum
Ama seni kurtaramýyordum, yanýna gelemiyordum, elini tutamýyordum…
Sonra birden þimþekler kesildi
Ardýndan da rüzgâr
Artýk yanýna gelebilirdim, elini tutabilir, seni kurtarabilirdim
Ama…
Yanýna gittiðimde her þey için çok geçti
Sen yoktun
Aslýnda vardýn ama…
O beyaz elbisen kefen olmuþtu. Öylece karþýmda yatýyordun
Konuþmuyordun, nefes almýyordun
Yanýna geldim
Bedenin buz gibiydi…
Kalbin çalýþmýyordu
Sonra o rüzgâr tekrar çýktý
Yine þimþekler çakmaya baþladý
Kaçamýyordum, seni iyileþtiremiyordum
Sadece baðýrýyordum
Kimse duymuyordu
Duyanda yardýma gelmiyordu
Týpký benim sana yardým edemediðim gibi…
Sonra sabah oldu birden
Uyandým rüyadan
Mutluluk içinde
Hepsi rüyaymýþ diye
Ta ki senin o gece bir trafik kazasýnda öldüðünü öðrenene kadar…