"...buzdum, incitildim.. su oldum!" bu kez oldu sandım.. yine yanıldım! her şey tamam sandım.. hep eksik kaldım! anlarlar sandım.. bu kez ben anlatamadım!

aramak istedim.. nasıl olduğunu öğrenmek... ya cesaret edemedim ya da... 'ya da'sını ben de bilmiyorum sanırım.. ya da bilmek istemiyorum! bırak öyle kalsın.

o sözleri söylediğimde lise 2'nin ortalarıydı. neredeyse beş yıl oldu. neredeyse ömrümüzün dörtte biri.. ömrümüzün yarısını hatırlamayız zaten.. geriye kalıyor diğer yarısı.. yani on yıl... on yıldan beş yıl çıkar.. geriye kalır sadece beş yıl.. sensiz geçen bir beş yıl.. anlıcan, ömrümün yarısı bir yerlerde kayboldu.. şimdi mi? sanırım şimdi onu buldum.. geçmişi geri getiremem ama belki yeniden yaşatabilirim. en azından yaşatma şansım var artık.. sen varsın, ben varım. oralardasın, buralardayım...

neler mi değişti beş yılda.. neler değişmedi ki... bazılarımız ressam olurmuş.. tabloları kazıyan... bazılarımız tablo olurmuş.. sürekli kazınan... yüreğim paramparça oldu kazınmaktan! aklım karmakarışık, karmaşık ressamları yorumlayamamaktan...

en anlamlı anları yaşadım bazen.. bazen boğuldum anlamsızlıktan. aşık oldum bazen ankara'ya.. bazen nefret kustum burada olduğuma. bazen sorguladım en ince ayrıntısına kadar.. pes ettim bazen, her şeyi kendi haline bırakmak istedim.. çözüm olmadı, yine bendim... yine bendim acı çeken! sonra baktım ki içimde bambaşka bir hayat sevgisi.. olur olmadık gülmeye başladım her şeye.. ne oluyor diye sordum sonra kendi kendime.. kendimden şüphe ettim deli miyim diye... en sonunda dedim ki... gülmek delilikse, hep deli kalayım diye dua edeyim 'yukardaki'ne!

çok kısa aralıklarla, kitlesel arkadaş değişiklikleri yaşadım.. öyle böyle değil.. bir anda 60 kişiyi ardımda bırakıp yeni bir 50 kişilik ortama girdim.. belki duydun, belki duymadın... bölüm değiştirdim.. ingiliz dili ve edebiyatı'ndan ingilizce mütercim-tercümanlık'a geçtim. iki yılın ardından yeni bir bölümde, yeni bir ortamda yeni bir hayata başladım.. eskileri beraberimde sürükleyerek.. biraz daha eskiyerek...

keşiflere çıktım sonra.. ne afrika'da.. ne de uzak doğu'da.. sadece yıllardır keşfedemediğim kendi dünyamda.. öz kıtamda... yeni şeyler keşfettiğimi sandım.. halbuki keşfedilen şeylerde takılı kalmıştım... anlıcan, kendimi keşfetmekte bile çok zorlandım.

gölgelerde saklandım bir süre.. başkalarının gölgesinde... esareti yaşadım sonra.. en güvendiğim ellerde! özgürlüğe susadım sonra.. su kuyuları aradım susuzluğumu giderecek.. "peki, bulabildin mi?" diye soracaksın.. evet... hem de sayısız... ama gel gör ki hepsi susuz! bazıları kurumuştu, bazıları kurutulmuş...

yağmur sularıyla gidermeye çalıştım sonra susuzluğumu.. tam artık özgürüm derken, yalnızlığı yaşadım nüfusu en yoğun kalabalıklarda! anlamsızlaştım, anlamını yitirdi bütün değerlerim... kayboldum, kayıplara karıştım... hiçbir kayıp listesinde yoktu adım! ve o gün anladım.. ben, 'aranan' bir adam değildim. herkes kendi kabuğuna çekilmeye başlamıştı. ya da kabuk grupları kurulmuştu da ben fark etmemiştim.

sonra mı... sonra öz değerlerimi keşfettim! ailemi keşfettim.. beni çok seven kız kardeşimi.. yıllardır bir türlü özümseyemediğim, özümde hissedemediğim babamı... annemi gördüm aynadaki kırışıklıklarımda! can kardeşimi... kan kardeşimi... bal kardeşimi... ikizimi keşfettim en zor günlerimde! bana 'karşılıksız' değer veren, beni 'karşılıksız' seven insanları unuttuğumu, onları gerçekten 'karşılıksız' bıraktığımı anladım!

sonra diğer parçalarımı... can parçalarımı... tek paragrafta anlatılması mümkün olmayan parçalarımı.. seni civcivkız... seni... en zor anlarımda bana destek olmak için elinden gelen her şeyi yapan seni... acımasızca kırdığım seni... kendime bunun için neden gösteremediğim seni... bulduğum nedenlere inanmadığım seni... içinden çıkamadığım seni... özlediğim seni... çok özlediğim seni...!