Şiir bu ya!

bir şehir oluveriyorsun

deli boranlar dövüp geçiyor bedenini...

ben ki denize kıyısı olan yanınım senin...

yüzümü döküyorum her sabah dalgalara


geceleri duvarlarına afişler asıp kaçan benim

benim ayak seslerim suspus olmuş sokaklarında yankılanan...


meydanların boş

yıldızlar kalabalık

bir çelişkinin dönemecindeyim

içimin şiirlerini dökmek geliyor bu gece kaldırımlara

devrik cümleler kurup kurup yıkmak

ve imla hatalarıyla dolu yaşamın orta yerine bir bıçak gibi saplamak adını

şiir bu ya!

sen şehir oluveriyorsun...

ben şair...