Kalabalýk bir eylül akþamýydý son gidiþin…     
Ben terkedilmiþliðimin farkýnda olmadan,
Bir kadýn siluetinde seni arýyorum.
Bazen sen kokan çýkmazlara dalýyorum.

Kokunu da alýp gitmiþtin ya;
Yine de biliyorum, hercai kokuyordun;
En çok hercai yakýþýyordu gerdanýna.

Karanlýk sokaklara giriyorum,
Þu köþe baþý kitapçýlara…
En çok kitap kokusunu severdin,
Mutlaka buralarda bir yerlerdeydin.
Sýrtýmý duvara dayýyorum
Kollarým göðsümde kavuþmuþ,
Sað ayaðým þu her zaman takýldýðý taþýn üzerinde
Karþý kaldýrýmda bir adam akordiyon çalýyor
Baþým her topuk sesinde sola çevriliyor
Ben seni bekliyorum,
Sen yoksun…

Belki sen de eve dönmüþ, beni bekliyorsun,
Anahtarýn her zamanki gibi kayýp.
Kollarýn göðsünde kavuþmuþ,
Sýrtýný duvara yaslayýp,
Her topuk sesinde baþýný sola çevirip bakýyorsun.
Sýrtýmý duvardan, sað ayaðýmý taþtan kurtarýp
Yürüyorum…

Kollarým çözülüp ceplerime düþüyor,
Her taþa bir de senin yerine vuruyorum.
Sokak sokak ileriyor,kendimi ayný yerde buluyorum.
Sen yokken her yer nasýl da birbirine benziyor…

Bir el tutup beni yakamdan kapýnýn önüne býrakýyor,
Ben sana uzatýyorum anahtarý,
Sen yoksun…
Gözüm kapanýyor, el yakamdan düþüyor,
Ben bir kez daha sensiz açýyorum kapýyý…
Anahtarý masanýn üzerine fýrlatýp,
Hep uyuyakaldýðýn kanepeye oturuyorum.
Neden sonra, gözüm masadaki
Daðýlmýþ iskambil kaðýtlarýna iliþiyor:
Hala üzerinde ellerinin sýcaklýðý…

Gitmeden biraz önce açmýþ olmalýsýn son falýný.
Ellerinin izi kaybolmasýn diye, usulca
Avucuma alýyorum kaðýtlarý.
Bir umut seni bulurum diye sarýlýyorum,
Bir kart yok:
Sen yoksun, maça kýzý…