Bir mektup aldım, biraz şaşırmıştım...
Biliyoruz ki artık mektuplar, bir iletişim için gereği kadar kullanılmıyor.
Şaşkınlığım bunun içindi.
Zarfı getiren postacı, mektubu bıraktı ve çekti gitti.
Doğrusu merak etmiştim, kimden geldiğin. İşimi bir müddet durdurup, zarfa yeniden baktım. Kimden geldiğini bileyim diye.
Fakat ne mümkün,.....? Den başka bir şey yok.
Daha çok meraklandım.
Zarfı uygun bir biçimde açarak, içindeki yazılı bulunan pusulayı çıkarttım.
Kâğıt özenle seçilmiş, açık pembe renginde, mısralar ise çok özenle yazılmıştı.
Mısralar nezaketi öyle bir işlemiş ki, çok duygulandım.
Yeniden bir kez daha mısraları okumaya başladım.
Satırlar, kişiliğimi deşifre etmiş bir kimlikten geldiği o kadar belliydi ki,
Beni bu denli kim tanıya bilir'i düşünmeye başladım.
Duygu yüklüydü, hasret ve özlemi vurguluyordu.
Beni çok uzak diyarlara götürdü.
Hala merak ederim, o isimsiz mektubun yazarını.
Çok üzülürüm, gafletimin neresinde bir kapı araladım, bu yürek sahibine diye…