Kaçtým yalnýzlýðýma! Her zamanki kalabalýklar içindeki yalnýzlýðýmýn aksine, bu kez gerçekten yapayalnýzým. Hiçbir ses, hiçbir soluk yok etrafýmda. Çisil çisil yaðmur damlalarý var sadece içime yaðan. Birkaç kuþ cývýldýyor, “biz yalnýz deðiliz” diye bana nispet yaparcasýna… Niye yazýyorum ki þimdi bunlarý sana? Geceler bize ait biliyorum .Ama günýþýðý ve günü paylaþmak yasak bize.Güneþ kaplamasa da göðü, saklý hala bulutlarýn arasýnda. Ay ise soluk bir çizgi olarak bile yok gökyüzünde. Ýçmeye de yanlýþ zamanda baþladým. Ýki þiþeyi birden koydum önüme, biri öküzgözü boðazkere, diðerinin etiketine ise bakmadým bile. Karanlýðý beklemeyeceðim yazmak için bugün. Karanlýk tüm gerçekliðiyle içimde...

Neden sen? Bunca acýyý içime salacaðýný bile bile, niye kattým ki seni içime? Hüzne baðýmlý mýyým acaba ben? Kendimi bildim bileli tuhaf bir þekilde, her mutluluðun içinde bir parça keder ararým. Haným hanýmcýk bir kýz olamadým ben mesela. Kýzlar uslu uslu bebekleriyle oynamalýydý. Ben aðaç tepelerinden inmezdim. Ellerim, dizlerim hep paramparçaydý. Hep mordu bir yerlerim. Tenimin beyazlýðýna inat nedense hep simsiyahtý yüzüm. Erkeklerle oynamayý severdim. Koþmak isterdim, sevmezdim yürümeyi. Tüm çocuklar “evli evine, köylü köyüne” diye evlerine daðýlýrken, evi ve köyü olmayan bir çocuk olmak isterdim ben. Gizemi neydi gecenin ki, tüm çocuklarý eve hapsediyordu? O merakým mýdýr acaba bugün gecelerimi hep sokaklarda geçirme isteðimin sebebi? Hala doymadým geceye, hala merakým ayýn emsalsiz ýþýðýna. Ay burcuyum deyip geçebilir miyim ki acaba? Bir yanýmý köstebek gibi oyan bu merak ve coþku mu kattý acaba seni bana?

Üzerime sana ilk geldiðim gün giydiðim o elbiseyi giyip, ayný yere gitmek için delice bir arzu duyuyorum. O elbiseyi giyebilirim çünkü hala dolabýmda, oraya da gidebilirim çünkü hala duruyor yerli yerinde. Ama beni bekleyen sen olmadan bir anlamý olur mu ki bu gidiþin? Amaçlarý olmalý deðil mi tüm gidiþlerin? Sonu olmalý yollarýn. Bekleyenleri olmalý kavuþmak için yola çýkanlarýn. Oysa bunlarýn hiç birinin olmayacaðý bir yolculuk benim bahsettiðim. Sen, artýk dönüþü olmayan bir yerdesin. Cesaretimi ve özgürlüðümü koysam da sýrt çantama, taþýmamýn anlamý olmaz artýk. Gerçeði takýp koluma, yürüyemem hayal yolunda. Süslü soytarýlarla dolu etrafým.

Ah neden sevilmeye böylesi açým ki ben? Sevildiðim bir yuvada büyümenin getirdiði bir alýþkanlýk mý? Þýmarýklýk mý yoksa? Hep bir ten mi olmalý tenimde? Hep bir elin varlýðýný mý hissetmek zorundayým saçlarýmda? Ama öyle olsa istediðim sen, illa sen olmazdýn deðil mi geçmiþte kalan ama anýlara gömemediðim adamým? Senin sýrrýn, senin farkýn neydi? Niye böylesi vazgeçilmez oldun hayatýmda? Binlerce kez sordum bu soruyu kendime. Yerine birilerini koymaya çalýþtým nafile seviþlerle. Gelen hep gideni arattý. Her gelen senin boþluðunu daha da geniþletti sanki. Sen iyice kazýndýn, onlar iyice silindi. Ne yaman bir çeliþki bu sevdalým? Kaçmaya çalýþtýkça senden ve sana dair hissettiklerimden; iyice yerleþtin yüreðime sen…

Ýnsan en çok neden kaçýyorsa, asýl kavuþmak istediði odur! Bakma senden bir zamanlar deli gibi kaçtýðýma. Kaçýyordum, çünkü en çok istediðim sendin. Korkularýmdan kaçýyordum ben dolu dizgin. Sana önce sahip olup sonra sensiz kalma düþüncesi beni deliye döndürdüðü içindi birbirine dolanan ayaklarýmýn telaþý. Her neyi sevdiysem, korkutucu bir tutkuyla sevdim ben. Aþkla sýnýrlý sanma bu tutkumu. Sahip olmanýn soylu arzusunu öðrendiðim ilk günden beri böyleyim ben. Merdivenlerle dolu bir arena yaþam. Atladýðým her basamak beni çoðaltmalý, eksiltmemeli. Ýþte bu yüzdendi belki esir olmam korkularýma. Bir alt basamakta býrakmazdým, býrakamazdým seni…

     Kaybetme korkusu mu acaba hep bu hazin sonlarý hazýrlayan? Kaybetme düþüncesi mi çaðýrýyor bu kederli ayrýlýklarý? Hani diyorum ki acaba inansaydýk ikimiz de bu aþkýn gücüne, bitmeyeceðine dair inandýrabilseydik kendimizi, acaba farklý mý olurdu? Çarpýþan iki kocaman yalnýzlýktan bir bütünlük doðar mýydý ki? Ýkimiz de korkaktýk düþüncelerimizin gücü önünde. Bu yüzden ben kaçarken senden, sen vazgeçtin kovalamanýn zahmetinden…

     Cebimizdeki para, kapýmýzýn önündeki araba ya da tapularýn üzerindeki isimler. Bunlar mý gerçek zenginlik? Eðer yoksulsan aþkta, yeniksin bu savaþta. Bencillik çoðaltýrken sahip olduklarýnýn maddesel deðerini, nasýl da eksiltiyor aþkta sevgide var olan hazineni? Çok mu yoksulduk ve hala yoksuluz sevgili? Burnu delik bir ayakkabý mý, yoksa parça parça olmuþ bir kalp mi yokluðun, yoksulluðun göstergesi?

     Yalnýzlýðýma kaçtýðým bir gün daha ekledim aþk defterime. Usul usul uzaklaþýp kendimden, güne karýþmaya çalýþýyorum yeniden. Bir duman nasýl usulca uzaklaþýrsa ateþin alev rengi çekiciliðinden, öylesi uzaklaþýyorum kendimden. Kaçarken yalnýzlýðýma seni býrakamadým sýnýrlarýmýn dýþýnda…