Aðustos'a düþtüm koskoca bir yalnýzlýktan,
Mevsimleri yüreðime dar eden her sonsuzluktan,
Yoruldum belki bulutlar gibi,
Her sabaha yaðmur olup çaresizce yaðmaktan,
Koþmaktan belki,belki þiirlerde kendime kaybolmaktan,
Ama yorulmadým sevdiðim asla,
Sana aðustos'ta aþk kalmaktan,

Yaþamaktan belkide,
Ve belkide ellerini tutamamaktan,
Birbaþýma býrakýlmaktan deðil sevdiðim,
Deðil gecelerce sensizliðe korkmaktan,
Sende yalnýzlýðýmý bitiren her aþktan,
Aþkým adýna anlaþýlmamaktan,
Oysa bildiðin ben,
Aðustos'a düþtüm senin aþkýndan,
Yaðmurda ýslanan gül kurusu,
Karanfil kokusu dudaklarýndan,

Ýþte bir mevsim daha gidiyor sevdiðim,
Sende unutamadýðým her yalnýzlýðýmdan,
Tükense de içimizdeki anlaþýlmayan zaman,
Bil ki,yüreðindir yüreðime en son kalan,
Bana býraktýðýn aþk ile,
Her uykusuzluktan....



Ey aþk diyerek baþladýðýmýz her cümlede aþk kendini anlatýr.Aþk kendinde ne beni bu halimle,nede seni göremediðim gözlerinden kolayca bana tanýtýr. Ne dersek diyelim aþk bize kendinden, kendimize pay biçtiðimiz kadar çoðalandýr.
Cümleler içinde kaybolup gidiyorum oysa, kendi sesimle kendi kelimelerime aþk'ý öðretiyorum belki de. Ki her kelimeyi baþucunda bekliyorum çoðaldýkça aþk olurmu acaba senden bana diye. Ne kadar basitleþsemde zor kalýyorum üç harfin yanyana gelerek bütünleþmesine. Yalnýz seni seviyorum.

Her kelime bir oyun belkide bana. Birbiri içine girmiþ, bütün imgeleri gizlenmiþ, gerçek bir aþk belkide yüreðim sana. Anlatmaya baþlýyorum seni ey aþk. Sen aðustostan kalansýn bana.

Bir þiir gibi okþuyorsun rüzgarlarda saçlarýmý.Ben daðýldýkça sen topluyorsun. Ben yazýyorum seni, sen sabahlara kadar býkmadan okuyorsun.

Ben aþk diyorum, sen geçip giden bir zamanda meþk býrakýlýyorsun bana. Ya ben seni anlamýyorum, yada sen beni anlatamýyorsun. Ben seni seviyorum sevdiðim sen bana aþk katýyorsun.

Buluþamýyoruz seninle içimizdeki anlamýný yitiren bütün kelimelerin mevsimsizliðinde. Seni seviyorum dediðim aðustos, bizden geçip gitsede.

Ve ben seviyorum seni, sen ne kadar sevdiðimi bilemesende.

Aynada kendini seyrettinmi saatlerce, yalnýzlýðýna kendini öðrettinmi ey aþk, sen ayýþýðý olupta pencereme rüzgarlarý getirdinmi, yakamozlara yýldýzlardan hiç selam verdinmi, anlattýnmý kendini bana, kendinde beni yaþadýnmý sen ey aþk.

Hani çýðlýklarý sevinçlerin, hani çocuklarýn aðlayan yüzlerindeki hüzün, hani yaðmurlarýn sessizliði, hani sevdalýmýn gülen gözleri.

Neredesin ey aþk.

Mevsimlerden yaz, aylardan aðustos býraktýðýn bana. Hangi bulutu yakaladýn yüreðince, özgürce hangi gökyüzünden öptün dudaklarýmý, bir ben ýslandým yaðmurlarýnda ey aþk, ve bir ben en büyük günah bildiðim zamanlardan geçerek kimsesizliðimle, senden öðrendim en büyük sevdalarýmý sevdiðimde.


Gecelerce sen yoktun, ben yaþadým, ben tanýdým yüreðimden daha deðerli kýldýðým bir insaný kendi yüreðimde. Ama sessizce, ama özgürce.

Sen neredesin ey aþk.

Ve inandým, basit yaþayacaksýn basit dediði her kelimeye, her kelimesinde seni, sadece seni ey aþk; Sevdiðimin yüreðinde sonsuza kadar büyütmeye.

Ýlk defa yaðmur yaðdý aðustosta senden bana.Ve sancýsýný taþýrken uzaklýðýn, ben sevdalýmýn ellerinden alýþtým yokluðuna.Aynalara bakma ey aþk, kendime yorgunum, ben sana deðil yalnýz sevdiðime vurgunum.

Sen aþkýma aðustos kalansýn ey sevdam, aþk bir yana, ben sana yüreðimi veriyorum. Seni aþktan daha çok seviyorum.