Kimedir bu yolculuk../ hangi þehir kaldýrýr yüzünü utanmadan../ haklýlýðýyla dövüþtüðümüz gidiþler, diþleri gýcýrdayan, aðzýmýzýn baþ köþesine oturmuþ kaç nefrete açar kapýlarýný?..Dili döner uzaklarýn, bütün kadýnlar saçlarýný yolar, çocuk çýðlýklarýyla dolu bir istasyondan geçer transit düþlerimiz. Kýl dönmesi sancýlarýn üçgeninde dar açýlar çizer kara gözler. Ne kadar uzunsa saçlarýn iþte o kadar uzundur yollar. Þarkýný ise, ancak boþa sarýlan kollarýn dinler.

Þaþýrma ! hep ayný beste de sýkýcýdýr kemanlar!

Sevginin tomurcuðu aþk ! ah ihtirasýna þarap döktüðümüz o göbek / içtiðimiz sonra tenin tuzunda eskitip! Mahzen kilidi dudak aramýzda iki cümlede saklý..kaldýrýp kirpiklerimizi bir nehir yaratmak her defasýnda / göz çukurumuzdaki sarnýç bozuk vanasýyla yanaklarýmýzda iþgalci. Korku bentlerimiz tarumar, ceylanlar kadar ürkek, aç çocuklar gibi korkak, köpekler kadar piþmanlýða gömülmüþ, tüm eski gidiþlere sallanan mendillerle kara kýþlar yaþar saçlarýmýz.

Bütün bavullarý doldurduk / elveda ayak izleri. Elveda tren camlarýnda kalmýþ nefesin buðusu
Ve elveda beynimizde zonklayan son aþkýn uðultusu.. Sana da elveda, kâðýt helvalarda kalmýþ çocukluðun sancýsý.

Belki her gidiþ aynýdýr. Her aþk, her öpüþ, her söz, her þiir ve ucu yakýlmýþ eski mektuplar. Belki resimler körlüðümüzden peydahlanan þekilsiz nesnelerdir. Sütçümüz, kapýcýmýz, annemiz, babamýz, kardeþlerimiz ve hatta çöpçüler….ve belki baþý eðik gezen tüm sokak kedilerinde saklýdýr kederimiz. Aldanýþlarýmýz ! bakacak yerimiz kalmadýðýndan, bütün ormanlarý yaktýðýmýzdan, saksýlarýmýzda özenle beslediðimiz çiçekleri yanlýþ anladýðýmýzdandýr belki.

Hep acýyan biz ! acýlarýmýzla acýtan yine biz.. Muhatabýmýz kuþlar, böcekler, çiçekler ve bütün þefkati ile baðrýný çýðlýklarýmýza açan gök deðilse ! kim..? Bize göre bir siz var ise / size göre biz kimiz?..Cevap yine siz..!

Her defasýnda oturduðumuz o topal sandalye ve parazitli sesiyle kulaðýmýzý ýsýran mahur bir beste merhemdir yaralarýmýza. Bize ve size ahh dedirten notalý sözler, aslýnda unuttuðumuz bir iki cümledir. Yaþamýmýzý ve iliþkilerimizi güzel cümleler kuran birkaç ayyaþa emanet edecek kadar da cesuruz çoðu zaman. Biten bir aþký þarký ve þiirlerde sonlandýrýr, yenisini devrik þiþelerin acizliðinde ararýz.

Bundandýr her yeni aþkta kör ve her defasýnda sarhoþ olmamýz..

Çocukluðumuzda kýrdýðýmýz her cam bugün yüreðimize batar. Kýsýk bir isyaný tümden yaþarýz. Ya yaþamayý bilmeyiz ya da aþký anlatamamýþtýr dedemiz. Beceremedim itirafý mezar taþý gibi durur karþýmýzda. Neden diye hiçbir soru sorulamaz. O an bir mermi gibidir bütün kelimeler. Yaralar, yakar, kanatýr. Hesabýný yanlýþ yaptýðýmýz bir atýþ döner gelir bizi vurur. Size göre biz / bize göre siz suçlusunuz. Aslýnda ! hepsi ayný iz…

Yüreðimiz pabucu delik olsa da ve bir yerinden su alsa da en zayýf noktamýz, yelkenlerimizdeki fýrtýnadan kaçmak istesek de çoðuz kez, gecikmiþ bir halsizlikle dizkapaklarýmýzý öpse de çenemiz, parmaklarýmýzý kýrarcasýna yumruklasak da içimizi! boþ..

Önemli olan güneþe dönüp – senin çocuðun kim, ben miyim- diye haykýrmak. Ara sýra yanmak da hoþ..!

Evimiz ! ah o balkonunda sardunyalar, bahçesinde çocukluðumuzun salýncaðý, bir iki menekþe ile dertleþmelerimiz, çatýmýzý gýdýklayan yaðmurun sesi. Ne kadar da tarumarýz deðil mi? Ne annemiz var aklýmýzda ne de babamýz. Sadece biz ve hep suçlular kabilesi! siz. Bütün kapýlarý, bizden bizi dilenen bir dilenciye aþk hatýrýna açmýþýz. Eþiðimizde, salonumuzda, banyomuzda, yatak odamýzda ayak izleri ve sýrlarýmýz, en özel yanlarýmýz ve belki de diþ fýrçamýzda kalan iz. Ahh siz, ne melun, ne hayýn, ne kurnazdýnýz. Bir kedi bile bakarken ardýna, siz kapýyý vurup gitmiþtiniz. Ne yatacak, ne oturacak yer, ne de bakacak bir boþ duvar býraktýnýz. Bizi nasýlda bu çýplaklýða sattýnýz?

Biraz ucuzda gitsek, biliyoruz ki suçlu biz../ aman üstünüze alýnmayýnýz..

Bir iki þiirde aþký yoðurduk, bir iki þarký da piþirdik. Belki gündüz belki gece bolca da seviþtik. Þairleri kýskandýracak cümleler kurup, kahvaltý ettik. Ayný bornozu kullanýp, ayný havluya yüzümüzü sildik. Terliklerimizi size olsun diye biraz büyük seçtik. Ayrýlýrken öpüþtük, ilk birleþen ellerle en son vedalaþtýk. Sabahtý ! akþam gelemeyeceðinizi hesaba katmadýk. Üç kez aradýk, dördüncüde ulaþamadýk. Bir terliðe, bir bornoza, en son da havluya baktýk. Kirinizi son anda fark ettik. Üzgünüz biz ! ya siz..?

Þimdi biz, bir iki sigara çakarýz bu efkâra. Küllüklerde kalan kokunuzu soluruz. Belki piþmanlýða yatar, nefrete uyanýrýz. Her aþk aynýdýr der geçeriz. Ya siz..?

Kazýklý bir humma gibi titrerseniz güneþe seslenin – ben senin çocuðun muyum / beni sen mi doðurdun- diye haykýrýn, belki duyulursunuz..!

Biz sizi duyarýz ! ya siz..?