Dinmek
Bilmiyor kalbimin
Bu hicranı mey anını
Söyleyemem
Artık kimseye bilmesin
Bir lahzayı kelamda
Bulunmasın dilemedin
Her neyse
Yüreğimde
Dinmeyen sızıyı
Kimseler görmesin
Açmadım ağzımı
Dil-i sinemden
Süzülen bir acıyı
Düşen
Hicran için nefeslenen
Kadrini bilen
Yaprakların hilminde andım
Semadan yağan
Her damlasıyla
Yüreğimi ovaladım
Varamadım kimseye
Biçare bahtımı oyaladım
İstemiyordum
Bir derman
Olmasın kimseye
İstemiyordum
Hicranın yaşandığı
Her sinede ki
Divaneyle solusun
Aşkın
Her zerresinde koşsun
Gülüne ne bülbüle
Ne de gönlünde
Açan gül-ü sevgiliye
Öyle bir aşk ki yaşanan
Âlemler hakikat-ı hayran
Sineyi halime
Zuhur etti aniden
Kimdi nereden bilirdi
Bilemem ki
Bir ömre sığmayan sevgiden
Nakşedecek haz-ı aşktan
Yüreğimde
Dinmeyen yaradan
Var olan aşktan
Ne büyük bir
Hezeyandır
Hatta gaflettir belki
Beyan ettiğim bu gerçekler
Dil mahkûm
Ten mahkûm
Gözler hep mahkûm
Sakın gülmeyin
A dostlar
Bilinmezdi yaşadığım
Aşkın ızdırabı
Nerden bilinirdi ki
Ben bilir miydim ki
Kalbimden
Damlayan her yaşı
Razıyım elbette
Mahkûmum her hale
Çilenin her bir katresine
Zihnim tarumar bedenim bitap
Yaşanır mı artık
Bu anlamsız hayat
Dalsız bir ağaç,
Kanatsız bir yarsız
Şimdi ne olacak
Varsın
Toprağın olsun
Her yaşanmayan
Bize kalan acı hayat
