Gözlerime gözyaþým kadar yakýnken hesap sormalýydý benden yokluðun. “Nerelerdeydin deli kýzým benim” demeliydi. Umudun verdiði güçle adsýz günlerin sonunda dudaklarýmýn ucundaki gülüþe dokunmalýydý varlýðýn. Gözlerimi gül kokulu düþlere açtýðýmda, sonsuzluðu içimizi ürperten bir okyanusun ortasýnda bulmalýydýk birbirimizi… Bana göre koyu karanlýk, sana göre deli mavi…

     Ne yýldýzlar var þimdi, ne de kokumu getiren rüzgar; her þey öylesine uzak artýk… Kavuþmalar yok toprak kokan yaðmurlarda… Ýklimlere meydan okuyan yangýnlarý yok yüreklerimizin… Yok “kal” diyen dudaklarýn… Sonu gelmeyen gecelerime dalýp kanayan sýzýlarýma sarýlýyorum þimdi. Dipsiz bir yalnýzlýða el verip þarkýlardan dinliyorum unutulmuþ yýldýzlarýn birikmiþ hicranýný. Bakýþlarýnýn uzak uçlarýnda yürek atýyor hüzünlerim. Bilirim dokunabildiðim yürekler kadar kalýr izim…

     Ey yar sanadýr arz-ý halim.

     Her dalýnda çiçekler açan bir bahar olamadým ömrünün son deminde affet… Lakin yüreðin yüreðime deðdiðinde duyamadýðýn sessiz çýðlýklarým karýþýrdý geceye, hiç bilmedin. Nefesin saçlarýma deðdiðinde rüzgarlý bir Eylül gününde buldum kendimi. Gözlerimi çaldý yaðmurlar, ufka bakan kirpiklerimden özlemler akýttým sana doðru. Sevdalý bir mektup olup savruldum, ümitsiz bir heyecan ile avuçlarýnda can bulduðum hayattýn sen… Kirpiklerine dudaklarým deðdiði vakit düþlerimde, yaþamanýn daha kutsal bir amacý yoktu gönül memleketimde. Ne garip… Þimdi senden yadigar hüzünlerimle tam oluyor eksiklerim. Bir de þu hasret dedikleri sancý olmasa…

     Eskimeyen bir akþam güneþinde hep senli düþlerle mutlanýrým þimdi. Sonbahar gözlerini anýmsar dalgalara çarparým sevdalý yüreðimi. Deli bir rüzgarla gönderirim kurumayan gözyaþlarýmla sevdamýn suretini, aç pencereni yar. Her gün batýmý gözyaþýmýn saðanaklarýyla ýslanýr denizlerin, o denizler ki mezesidir kapýlýp gittiðim sevdalý sözlerinin. Yokluðunda attýðým her adýmda inler þehrim. Gözlerini hiç çekmezsin gözlerimden, etkisiz her cümlem yankýlanýp geri döner dizelerden yüreðime saplanýr. Kendi kendime vurdurursun beni yar acýmadan… Yokluðunun azabý zaten bitmeyen iþkencedir bilmez misin… Yoksa canýma kastýn mý var.

     Daha daha nasýl mýyým yar…

     Nasýl olayým iþte bilmediðin gibiyim. Yokluðunda meydaný boþ bulan hüzünler doldu içime… Yüreðimin iç kývrýmlarýnda büyütüyorum gitmelerin yaralarýný. Bilsen nasýl yorgunum tahayyüllerden. Yine de karþýlýksýz gülüþler daðýtýyorum etrafýma. Düþlerimde sarý saçlý bir kýz çocuðu büyütüyorum yine. Köþe kapmaca oynuyoruz hayatla. Her defasýnda gözlerine yakalanýyor hüzünlerim. Ne olur umutlandýrsaydýn yýldýz yýldýz gecelerine akan gözlerimi. Yüreðinin en unutulmamýþ köþelerinde saklasaydýn sözlerimi.

     Yokluðumla burun buruna gözyaþýmýn rutubetiyle ýslanýrsýn her gece. Þafaða kadar þarkýlarým gazel olduðunda sesimin ne güzel olduðunu anýmsarsýn. O vakit iyi bak gözlerimin içine, kimsesizce düþlerine uzanan hazanýmý göreceksin. Düþler hep kaybolur yar… Bulutlarýn uðramadýðý, Ay ýþýðýnda saklý o gecede en parlak yýldýzý avuçlarýna býraktýðýmda anlayacaksýn bunu. Çok sevdiðin gece saçlarýmý satýrlarýma gömdüðüm vakit sönecek sisli ýþýklar. Gurbet kuþlarý üþüþecek yüreðime umudun ardý sýra. Sevda yazan kaleminde bir þiir kadar az olduðumu gördüðüm vakit hiç tanýmadýðým bir dokunuþla solacak sevdalý gamzelerimdeki güllerim.

Sanadýr arz-ý halim ey aþkýn yüzü
En yaralý yerinden sana kanar yüreðim,
Doðan her günü güneþ sanýrken gözlerin
Özümde saklý renklerimin alevinde aydýnlanýr günlerin
Gözyaþýmýn yaðmurunda efkarýný daðýtýrsýn her damlayý acýtarak.
Her yanýný ýslatma telaþýyla, ben sarýlýrým acýlarýna gönüllü
Sana sevdalý bulutlar geçer açýk kapýnýn önünden
Aykýrý sabahlarda renklerin karanlýðý yüzüme vurur inadýna
Karþýlarým sonbahar gözlerimdeki kanlý yaþlarla seni.

18/01/2008

Ayþegül TEZCAN