Ömer AKÞAHAN

Dünyanýn en güzel sahillerinden birinde bir kum tanesiydi o. Öylesine çoktular ki, onu diðerlerinden ilk anda ayýrdetmek çok güçtü.

Oysa o, kendini diðer kumlardan farklý görüyordu. Her gün Okyanusun azgýn dalgalarýyla boðuþmak onun en sevdiði oyunlardan biriydi. Dalgalarýn kucaðýnda mavi derinliklere dalmaktan büyük keyif alýyordu.

Kimi zaman bir köpekbalýðýnýn solungaçlarýnýn arasýna girip diðer kumlardan saklanmak apayrý bir zevkti. Saklambaç oyunu gibiydi. Saklandýðý köpekbalýðýyla saatlerce bir uçtan diðerine maceraya atýlmak, bazen büyük bir geminin küpeþtesine çýkmaya çalýþmak, onlarý gören insanlarýn korku dolu bakýþlarýyla alay etmekten de hoþlanýr olmuþtu.

Doðrusu bu ya, bir kum tanesi olarak yaþamaktan mutluydu. Özgürlüðünü sýnýrsýzca yaþadýðý bu uçsuz bucaksýz denizde yüzlerce yýl yaþamayý düþlüyordu.

Þimdiye deðin ne çýlgýn dalgalar, ne fýrtýnalar atlatmýþtý, bana mýsýn dememiþti. Þimdi þu gelen dalga mý onu yýldýracaktý? Çünkü o bir kum tanesiydi. Fýrtýna onu nereye savurursa savursun sonunda yaþama tutunmasýný bilirdi.

Kimi zaman canýný sýkan þeyler yok muydu? Ýtiraf etmek gerekirse, var, dedi. Hani deniz kayalýklarýný mesken tutan asalak yosunlar yok mu, onlara caný sýkýlýyordu. Yosunlar öyle arsýzlardý ki, ne yakalasalar sarýlýp öperlerdi. Bulduklarý ne olursa olsun hiç býrakmak istemezlerdi.

Yine böylesi bir günde, çok büyük bir dalgaya tutulmuþ, kendini büyük bir yosunun içinde buluvermiþti. Boðulmuþ gibi hisseti kendini bir an. Bir an önce engin sulara atýlmak geldi içinden. Ama bu sanýldýðý kadar kolay bir iþ deðildi. Uzun uðraþ, yalvar yakarýn ardýndan güç de olsa kendini o dev yosundan kurtardý. Sahile düþtüðü aný hiç unutmayacaktý. Özgürlüðüne yeniden kavuþmuþtu. Þöyle silkindi. Üzerinden düþen koyu yeþil yosun parçacýklarý sýrtýný acýtýyordu. Korkusu boþuna deðildi. Çünkü bu arsýz yosunlardan uzun yýllar kendini kurtaramayan arkadaþlarýný bilirdi.

Yosun deyip geçmeyin. Kum tanesi ne kadar özgürlüðüne düþkünse, yosunlar da o denli baðýmlý yaþamayý severler. Onlarýn yaþamýnda yalnýz yaþamak yoktur. Sýðýndýklarý kayalardan gün be gün bir kum tanesinin bile kopup gitmesi onlar için bir yýkýmdýr. Onlarýn ayrýlmalarýna dayanamazlar. Duyguludurlar. Hatta buna duygudan da öte karþýlýksýz aþk bile denebilir. Kime mi? Elbette kum tanelerine! Kum tanesi onu ne kadar istemese de yosun aþkýndan vazgeçmez. Onun yaþamýnýn dengesi böyle kurulmuþ, baþka türlüsü onu ölüme götürür ancak…

Ehh, kimi çok ister, gelen olmaz; kimi istemez, yaðmur, fýrtýna gibi üstüne gelir, kumla yosunun aþkýnda olduðu gibi. Çeliþki, doðanýn temelinde var.

Karþýlýksýz sevenler var olduðu sürece de bu böyle anýlacaktýr…