Mehtaba
Bir nazarı hal için
Silinmeyenle vadiye indiğimde
Gün kararıyor, kuşlar sakince çekiliyordu.

Ağaçların
Yaprakları şakıyor
Durmuyordu sanki yalnızlığımı
Anlayarak umutsuzluğumu paylaşıyordu

Nihayet
İnsanın evveliyatında
Yalnız kalacağını, ona varacağını
Aşkın mihrakına doyasıya kanacağını işliyordu

Onsuz
Her şeyin manasız
Olacağını söyleyince kalbim ferahladı
Yeniden içimde ki umut benliğimi kuşatmıştı

Aşktı adı
Sevdayı aşılayan hazdı
Onu terennüm ederek yaşamaktı
Karşılıksız sunulan, çareler hazırlaydı o apaktı

Aşkla
Çileye bürünmek
Sabrı içmek, hakikate ermekti
Ten, emanet edilen bir beden ruhun aynasıydı

Hadsiz
Bir nefs, bedenin
Tortusu vicdanın kanayan yarasıdır
İradesiz insan, şu günlerde adam sayılmaktadır

Ey Hak
Adamlık buharlaşınca
Vaziyet etmek kime kalmaktadır
Can, canan, dost, arkadaş, birbirine karışmaktır

Yaren
Hiçlikten kaçınmayan
Hırs için şekillenen, zevki, hazzı karıştıran,
Edebi unutan, hayâdan uzaklaşan bir zavallı oldu

Kitabı kebiri
Anlamaya çalışmayan can
Siret ten uzaklaşan hadsiz bir insan
Bir gün duracak o kan, kansız olan ruhu anlamayan