Aþk; en derinlerimde, kimsenin göremediði kuytularýmda bir ummandýr benim... labirentlerim vardýr, kapýlarýna kilitler vurduðum düþlerim vardýr kimsenin dokunamadýðý...
Gün ýþýðýna çýkarmadýðým, kýrýlýr diye herkesten sakladýðým yüreðim ölesiye hassas... Gözlerim boþluklarla dolu, sözlerim korkularla...
bütün bunlar olurken yüreðimin derinliklerinde, fýrtýnalar kopmaktayken çýldýrtýrcasýna SEN geldin... Küçücük bir serçenin çýrpýnýþlarýný hissettim içimde. Sabahýnda belkide ilk kez güneþin doðuþunu gördüm. Ýlk kez bu kadar doðruydu herþey. Ýlk kez netti ve güzeldi yeryüzü...
Geldin! Ürkek yüreðime dokundun usulca! Sakin bir huzur býraktýn yanýbaþýma... Þimdi herþey net, herþey kendinden doðal. Ben sana saraylar kurdum içimde, sakýn bir yere gitme sevgili, sen hep orda kal...