Ömer AKÞAHAN

Kýrk yýl düþünsem kum torbasý için bir yazý yazacaðým aklýma düþmezdi.

Nerden bilebilirdim ki, Ýstanbul denen 15 milyon insancýðýn yaþadýðý bir yeryüzü efsanesinde insanlarýn kum torbasý niyetine kullanýlacaðýný.

Herkesin duyduðunda ürpereceðine inandýðým haber karþýsýnda üç kiþiye mezar olan ve 12 kiþinin de yaralandýðý o filikaya binin emrini verenin bir an için de olsa yüreði sýzladý mý acaba? Çok merak ediyorum doðrusu.

Ýlk ciddi iþ yasasýnýn hayata geçiþinden bu yana elli yýlý aþkýn bir zaman geçse de ülkemizde kangren olmayý sürdüren ve sadece Tuzla’da 23 yýlda 104 cana mal olan iþ kazalarýnýn önüne geçmenin zamaný geldi de, geçti çoktan. Eðer AB samimi ise, hükümete ölümlü iþ kazalarýný nasýl önleyeceklerini sormalýdýr. Çünkü bu konu bizim bir iç sorunumuz olmaktan çýktý. Ýþ yasalarý ve iþ güvenliði uluslararasý güvencelere baðlanmýþ bir sorundur.

Eskiden kölelikte ve aþiret yaþamýnda insanýn bir deðerinin olmadýðýný öðrenmiþtik. Meðer asýl modern köleliðin iþ, aþ ve ekmek uðruna iþverenin her koþuluna evet diyen acýmasýz kapitalist özentisi bir düzendeymiþ de haberimiz yokmuþ.

Ýnsanýn caný, malý ve sosyal güvenliði ülkemizde anayasal güvence altýnda olduðunu biliriz; ancak her ne hikmetse, o maddeyi iþletecek yasal tedbirleri almayý düþünmeyiz ya da düþünenleri hemen safdýþý býrakmanýn yollarýný buluruz.

Þimdi bu olayda ölenlerin ailelerine o emri verenler nasýl taziyeye gider? Gitmeye yüzleri olabilir mi? Ya peki, bu iþi çözme makamýnda oturan hükümet üyeleri nasýl bir mazeret üretebilecek ki?

Hep söylediðimiz þu; eðer bu iþ bir AB ülkesinde olsa baþta Çalýþma Bakaný ve Baþbakan istifa etmek durumunda kalýrdý. Bizde ise herkes yaz tatilinde, yatlarda safa sürmekte. O yüzden de diyorum ki, biz ne kadar çabalarsak çabalayalým; AB topluluðu, canlý varlýklar þöyle dursun o canlýlarýn en olgun ve geliþmiþ olduðu söylenen yani din adamlarýnýn insan-ý kâmil dediði bir varlýðýn bir kum torbasý kadar deðerinin olmadýðý bir ülkeyi kendi bünyelerine niçin alsýnlar ki?

Almanya’da görev yaparken okulda bahçe nöbeti tuttuðum bir gün, bisikletlerin park yaptýðý üstü kapalý yeri bir Alman öðretmenle dolaþýyorduk. Küçük bir pencerede ölü bir kelebek görmüþtüm. O sýralar sonbaharýn son demleriydi. Herhangi bir þey düþünmeden kelebeði almamla parmaklarýmda erimesi bir oldu. O an, nöbet arkadaþým bana, adeta bir kelebek katiline bakarcasýna bakmýþtý. Ýnanýn, yaptýðýmdan çok utandým.

Uygarlýk tek diþi kalmýþ canavarsa eðer; ki, bu bir zamanlar Batý için dense de, bence o canavar þimdi içimizde ve onu besleyen en büyük gýda ‘duyarsýzlýk’týr. Bu böyle devam ettiði sürece onu daha da besleyip büyüteceðiz.

Bir þiirimi:

“ne iþ olsa yaparým abi,

yeter ki sonu hüzün olmasýn be abi”

diyerek bitirmiþtim.

Ama bakýn, hâlâ oluyor be, sonu hüzünle bitiyor be, ey insan dostlar!

Vurdumduymaz yöneticilerle daha da olmaya devam edecekse, çok yazýk…