SEN BEN KEDÝLER…

Ýþte yaþam iþte anlam...sen ben ve kediler...
Uykusuz sabahlarý biz biliriz birde kedilerimiz
Ne zalimlik ne cefa ne sefa
Uçurtmanýn kanadýna isim yazmalar...
Sen ben ve kediler...

Son otobüsü kaçýrdýk mý ki biz...
Son kez el salladýk mý kývrýlarak yol alan þimendifere...
Bulutlarý kaçýrdýk, yaðmura sevindik, güneþe gülümsedik mi...
Boþ vakitlerimizde metafizik okuduk mu...
Ýnce belli bardakla boðazý selamladýk mý...
Sen ben ve kediler...

Akþamdan kalma küfelik olduk mu hiç...
Sabah kahvelerinde fincaný içten dýþa çeviren...
Ýki atmalýk fala ümit baðladýk mý hiç...
Sakýz beyazý çamaþýrlarý asan karþý komþuya
El salladýk mý hiç...
Hiçlerimizi saydýk mý hiç...
Sen ben ve kediler...

Arnavut taþlý yolda sen bana seslenmeyeli çok mu oldu...
Bir nargile tüttürmeyeli kaç sabah kaç akþam oldu..
En sevdiðim þiiri bana ezberden okumayalý nice mi oldu...
Oldularý oldurmak zor mu oldu...
Sen ben ve kediler...

Vuslata ersin ruhumuz,
En derin yara yürekte saklý..
Daðlarý aþmalý bayýrdan kaymalý
Papatyalar açmalý gelincikler gözkýrpmalý
Sen ben ve kediler