Þehrim…

Yaðmur…

Gecenin koynundan kopan

Kirpiklerimde birkaç muzur tanecik

Zamansýzca yanaklarýma sokulan

Denizin arsýz damlalarý

Ve yaðmurda sehrim…

Merak edip merakýmý gidermekten geldim sana

Hazýr olmaktan

Biraz da zorlanmaktan

Bir yerlere tutunmaktan geldim

Su gibi akmaktan

Rotayý iyi belirleyip

Denize kavuþarak geldim sana

Farkýndalýktý bunlar

Hikayeleþmekti

Daldýðým kadar bir hevesti

Ve

Bir kafesti kaldýðým kadar.



Ama ben bir þehrin hikayesini

Diðer bir þehirde yaþamam.

Onlar gölgelerinden kaçarlarken

Renge teslim olurlarken

Ben kimseden deðil

Kendi engelimden korkarým

Benim ninnilere ihtiyacým yok artýk

En uçucusundayým eðilimlerin

Gözlerimle nakýþ iþlerken kadehlerime

Gördüm

Büyüsü bozuk üstü örtülü düþünceleri

Ruhunun pasýný saydamlaþtýranlarý

Anahtarý açmayan kilide

Susamýþlar kanar ancak

Benim tuzaðým yok

Kurulacak aðým yok

Organize olamamýþ hislerim

Sarsýntýda.

Ve tekrar…

Tekrar canlanýr o mýsralar hafýzamda :

Ýster gül bahçesinde olsun ayaðýn

Ýster “gül bahçesi” olsun adýn

Bir rüzgar kýrpar kýrýklarýný güllerinin

Ne gülün güle benzer

Ne günün güne döner.



Þehrim…

Gözlerim yaðmurlu…

Gülþen ERTÜRK