Yazmak geniþ bir konu.

Ben kalemi çok severim. Bilmiyorum o ilkokul günlerindeki kalemtraþla yeni açýlmýþ kalemin taze kokusunda hep hoþuma giden birþey olmuþtur.. Gel zaman git zaman otomatik kalemler çýksa ve çok kolaylýklarý olsa da benim içim kurþun kalemin anlamý ve güzelliði bir baþkadýr. Hem sýfýr beþ kalemle iyi resim çizilmiyor ama ders içinde kaçamak çizimler yaparken kurþun kalemle istediðin kalýnlýk ve tonu rahatça yakalayabiliyorsun..

Bilgisayar denen bu meret ile sonralarý ama çok sonralarý tanýþtým. Yazý yazan birisi için müthiþ kolaylýklarý var. Bir metni yeniden farklý yazý boyut ve tipinde düzenlemeden imla denetimine, kopyala yapýþtýrdan bazý bölümleri kolayca yeniden yazmaya kadar metin üzerinde tam bir hakimiyet saðlýyor. Kalemle yazmaya alýþkýn olan benim gibiler için bilgisayarda ayný hýzý yakalamak biraz zaman alýyor ama napcan alýþýyoruz artýk..

Yine de ben notlarýmýn çoðunu hala kaðýtta tutarým. Kaðýt ve kalem olmadan yazmak çok soðuk geliyor yahu.. Notlarýn yanýna çiçek böcek karalamak, efendim saða sola satýr arasýna bir iki kelime eklemek ayrý bir estetik.. Tuþlara vurmak ile kalemle çiziktirmek çok farklý geliyor bana, bir kere el yazýsýnda sanki ayrý bir ruh var.. Yazdýðýnýz anýn hislerini sanki o satýrlara daha bir iyi döküyorsunuz.. O notlara geri döndüðümde yazdýðým harflere baktýðýmda notlarda yazýlý olandan daha fazlasý aklýma yeni yolar gösteriyor.. Tabi herkes benimle ayný fikirde olmayabilir ama ben bilgisayarýn kolaylýðýný takdir etsem de kaðýt ve kaleme hala yürekten sadýðým.

Yazmak emek ister. Ciddi bir emek ister hem de. Sohbetlerde yer yer duyuyorum; Yahu bende bir roman yazýyordum ama sonra yarým býraktým.. Diyorlar.. Gülümsüyorum.
Doðrudur.. Diðer yazý türlerinin de zorluðu ve kolaylýðý, güzelliði ayrýdýr ama roman demek adeta bir uzun mesafe koþusudur. Kimi romanlar maratondur. Roman yazmanýn disiplini belki de en çok dayanýklýlýða bakar. Bir romana baþlamak ile onu bitirmek arasýnda büyük fark var. Bazý romanlara bakýyorum yüzelli sayfa.. Sonra bir de bazý eskilere, ustalarýn yazdýklarýna bakýyorum yüzlerce sayfa.. Þimdi elli sayfalýk bir yazýya içinizden roman diyenler çýkabilir ama ben de þunu ifade etmek istiyorum; Elli sayfalýk bir öyküye roman diyorsak o zaman ustalarýn yazdýklarý roman deðildir.. Onlar baþka birþey yazmýþlar.. Artýk destan mý dersiniz, epik senfoni mi dersiniz, edebi opera mý dersiniz ne derseniz deyin..
Roman belki en genç yazý türüdür ve hala üzerinde tartýþmalar sürmektedir lakin elli sayfalýk bir öyküye roman demek bence roman yazanýn emeðine büyük haksýzlýktýr.

Yazý emek ister dedik. Yazanlar bilirler yazmanýn sihrini.. Yazarken bir dalga yakaladýnýz mý yeme içmek uyumak size birþey ifade etmez. Bedeniniz artýk baþýnýzý dik tutamayacak hale gelene kadar yazarsýnýz.. Bir bakmýþsýnýz klavyeye gömülüp uyuyakalmýþsýnýz ya da sabah kahvaltýsý vakti gelmiþ..
Bazen de elinizde kalem sen sayfaya bakarsýn sayfa sana bakar.. Hatta iþler o noktaya kadar bile gelemez ve en sevgilin olan yazmak bile sana uzakta kalýr. En kötüsü de budur. Öylece havada asýlý kalýrsýn.. Adeta yaþadýðýn hayat sana tad vermez. Öyle sahte avuntularla kendini ha burda ha þurda meþgul etmeye çalýþýrsýn.. Belki de yazmak içindeki bir birikimin artýk gürleyip dýþarý taþmasýdýr, belki de yazmak içindekini dýþarýya saçmaktýr.. Aðacýn meyve vermesinin zamaný ve þartlarý olduðu gibi üretebilmenin de mevsimi ve þartlarý var belki de..

Bazen yazmak için herþey hazýr GÝBÝdir.. Gibi.. Sen hazýrsýndýr, kalemin klavyen hazýrdýr.. Ama dünya yazmana izin vermez.. Kapý zili ve telefon o gün genelev gibi iþlemektedir.. Sokaktaki veletlerin baðýrýþlarý-aðlamalarý hiç durmaz. Tam yazýya koyulmuþsundur sürekli dýþarýdan birileri o tam en yazmaya baþladýðýn-biþeyleri yakaladýðýn anda araya girer.. Dalgalarý kaçýrmaya baþlarsýn.. Ritmin bozulur.. tadýn kaçar.. Ya da hayatýnda ters bir zamana girersin.. Ýþ hayatýn ya da özel hayatýnda biþeyler ters gitmektedir ve bu yazma huzurunu kaçýrýr.. Kalem elinde olsa bile sürekli birþeyler aklýný rahatsýz eder.. En kötüsü budur.. Yazmak huzur ister, yazmak sessizlik ister.. Yazmak yalnýzlýk ister.. Yazar dünyadan kopar ve baþka bir diyara geçer adeta.. ama sürekli bedeninin bulunduðu dünyada biþeyler onu geri çekerse yazmak, yazmak olmaz.. Bir yazar büyüðümüzün söylediði birþey vardý; “Böyle roman yazýlmaz..”
Kapý ne zaman çalýnacak, içeri kim girecek, zile kim bakacak, telefondaki kim diye düþünerek yazý yazýlmaz.

Yazýya, okumaya, düþünmeye, fikir üretimine düþman bir dünyada bu düþmanlýðýn zirvelerinden olan bir ülkede yaþýyoruz. Bir yandan ülkemin yazarlarý için bu bir itici güç olsa da bu hala çok büyük ölçüde bir olumsuzluktur. Hele ki polisiye, bilim kurgu, fantastik türlerinde yazýyorsanýz vay halinize. Bunlarý okuyan yoktur -tamam polisiye nisbeten okunur bir tür- yazarlar birbirine düþmandýr, yayýnevleri Türk yazardan vebalý gibi uzak durur, yaptýðýnýz þey para etmediði için bu kadar zaman ve emek harcamanýz aptallýk olarak görülür-damgalanýrsýz. Yazarsýnýz okuyan çýkmaz.
Yine de yazmaya bir þekilde devam edersiniz çünkü sanki içinizde bir kaynak vardýr ve bir noktaya kadar karþý koysanýzda sonunda birikim taþmaya baþlar ve eliniz yeniden kaleme-klavyeye gider. Sonra o yazdýklarýnýzýn bilgisayarýnýzýn çok kýyýda köþedeki bir klasörüne ya da çekmecelerinizden en az kullanýlanlardan birine atarsýnýz.. Ve bu ülkenin insanlarý hala büyük bir dehþetle, kocaman þaþkýnlýklarý ile merak eder, gavurlar neden bu kadar iyi durumdayken biz sürünüyoruz, Türkiye neden bugün bu durumda?
Bir alýntý ile cevap vereceðim.

“OKU!”
“Ben okuma bilmem.”
“OKU!”