Sana doðru baktýðýmda bana baktýðýný görürdüm.
Gözlerimiz birbirini görmese de gizli ýþýnlar çarpýþýrdý.
Van Allen kuþaðý olurdu semada.
Unutulmadýn.
Nasýl unutabilirim ki.

Dudaklarýnla bedenime akardýn, sözlerinle ruhumu zapt ederdin.
Senin için belki oyundu beni fethederdin
Her seferinde seni yeniden keþfederdim.
Unutulmadýn.
Unutamam.

Her kýrýlýp dökülmede, kendini yeniler çýkardýn.
Ýnanmasan da sana tapardým.
Göremesen de sana koþardým.
Unutulmadýn.
Nasýl unutabilirim ki.

Kavga arasý zamanlarýmýz:
Rüzgâr, sözlerin ve gözlerin vurduðu yerden doldururdu yine kendini.
Sevgi, evrenin kalýbýna dökülür kendini tekrar var ederdin.
Unutulmadýn.
Nasýl unutabilirim ki.

Arasýra senle konuþurum; ‘böyleyken böyle.’
Fýrtýnalarýn içimde koparttýðýný anlatýrým, sana nasýl delirdiðimi anlatamadýðýmý.
Sen kýrýntýsýz deniz kenarý gibi dinlersin.
Unutulmadýn.
Nasýl unutabilirim ki.

Matematiksel olarak düþünürsen, imkânsýzlýðýn türevi imkânsýz deðil.
Ama gerçekte baktýðýmýzda ayrý tellerde ayrý notalar esiyor.
Hani hiç hissetmesem bazen beni düþündüðünü,
Bunlarý dahi yazmam.
Ama yinede unutmam hiçbir zaman.

Canýmsýn ya bil yeter.