Çok uzun zamandır aynaya bakmıyordum…Baksam da tanıyamazdım. Çok ufak; kalbimin o ufak parçaları düşüyordu yere sesleri geliyordu kulağıma. Birleştirmek için fazla keskin önemsemek içinse fazla küçüktüler. Yaşadığım her şey için ve kaybettiğim her şey içindi bu kırıklar o yüzden bu kadar keskindiler
Gecenin yaklaştığını hissedebiliyorum. Tüm kötülükleri cinayetleri gizleyen gece… beni yaşamdan ayırıyor beni anlıyor ve her kırık, keskin parçalarımı birleştiriyor. Her birleşen parçamda da içim kanla acıyla doluyor.
“hey sen oradaki” hayallerime ulaşacağım son açık kapıyı da kilitle ve git hayaletimi de benle bırak…ve hayaletim sen gel yanıma otur kirlenmiş çarşaflı yatağıma en karanlık korkularımı umutlarımı al ve oyna
Tıpkı nedeni olan bir oyun gibi
Tıpkı saplantılarımın bir oyunu gibi
Tıpkı oyuncak bebeklerin gibi oyna onlarla
Bu hayat benden bedel almaya başladığından beri nefesimi tutuyorum. Rengim bile değişti artık. Nefessiz kaldım.! Ama ölmüyorum bir yerde hayat destek ünitem var buna engel oluyor. Yaşamamı istiyor “Niçin?” düşmeme izin vermiyor tüm karanlıklarımda gölgelerimin ardından çıkıyor dokunuyor elini uzatıyor kapanan kapımın kilidini açıyor ruhumla oynayan hayaletimi kovuyor karanlık bomboş odamdan çıkarıyor aydınlığa atıyor beni..
Gözlerim kamaşıyor senelerdi ışık görmemiş ben… , gözlerimi kamaştıran güneş değil beni kurtaran elin sahibi. Tuttuğum nefesimi bırakıyorum artık onla birlikte nefes almayA başlayıp yaşamA dönüyorum.. işte böyle bir boşlukta hayatıma giren ışığı gösteren o harika elin sahibi bana yaşattıkların artık hayattan tat almamı sağlıyor artık hayat benden değil ben hayattan bedel almaya başladım
Not: pes etmek kolaydır ama o karanlıktan sizi çekip çıkaracak bir el bulmak zordur ne olursa olsun pes etmeyin herkes bir el bulacak kadar şanslı olmayabilir…
