Yüce bir daðdaki kaynaðýndan aldýðý suyu, rengarenk çiçeklerle süslü yeþil bir halýyý andýran bereketli bir ovadan geçirip, engin bir denize kavuþturan, tertemiz, billur gibi suyu olan bir ýrmaðýn kýyýsýnda yaþayan iki gül vardý.
Bir gece, denize varmak ümidiyle ýrmak boyunca yolculuk eden iki bülbülün yolu, bu iki güle düþtü. Her iki gül de bülbüllerden sadece kendi dalýna konaný görebildi ve o andan sonra bütün ilgisini o bülbül üzerinde yoðunlaþtýrdýðýndan dünyayla baðlantýsý koptu, gözü ondan baþkasýný görmez oldu.
Bülbüller güllere aþýk oldular ve onlara ilaný aþk etmeye baþladýlar.
Güllerden biri aþýðý olan bülbüle son derece merhametli davrandý. Dikenine takýlýp yaralanmamasý için onu sürekli uyardý. Onunla sürekli konuþarak seher vakti gülün açýldýðý, en güzel göründüðü, en güzel koktuðu vakte kadar onu uyanýk tuttu. Nice cilve, naz ile bülbülü mest etti, onu aþka getirip söylettikçe söyletti. Seher vakti gül açýlýp ta bülbül bunu görünce iyice aþk sarhoþu oldu. Gün aðarmaya baþlayýnca gül bülbülü yolcu etti.
Diðer gül ise aþýðý olan bülbüle hiç de merhametli davranmadý. Dikenlerine takýlýp yaralanmamasý için onu uyarmak bir yana, uyumamasý için göðsünü dikenlerine bastýrmasý için onu teþvik etti. Ayrýca bülbül ilaný aþk ederken sürekli itiraz ederek, iþi yokuþa sürerek, onu daha fazla konuþmaya, seher vaktine kadar uyanýk kalamazsa da kendisini yeterince sevmediði anlamýna geleceðini söyleyerek sürekli göðsünü dikenine bastýrmaya teþvik etti. Bülbülün kaný gülün dalýndan süzülerek köküne kadar ulaþtý. Seher vaktine varamadan bülbül öldü.
Diðer bülbül ýrmak boyunca yol arkadaþý bülbülü aradý ama bulamadý, yoluna devam etti.
Sabah olunca ancak güller birbirlerini görebildiler.
Merhametli gül merhametsiz gülün renginin kan rengine dönüþmüþ olduðunu görünce þaþýrarak "Hayýrdýr, ne oldu sana böyle, baþýna bir felaket mi geldi?" diye sordu.
Merhametsiz gül ise halinden gayet memnun bir þekilde "Yoo, hiç te deðil, aksine, dün gece hayatýmýn en mutlu gecesini geçirdim." dedi.
Merhametli gül þaþýrmýþtý. "Tesadüfe bak ki, ben dün gece hayatýmýn en güzel gecesini yaþadým. Anlatsana, neler oldu?"
Merhametsiz gül baþladý anlatmaya: " Dün gece bana deliler gibi aþýk bir bülbül seher vaktine kadar misafirim oldu. Ne diller döktü, ne yeminler etti, ne sözler verdi ama tabi ben fazla yüz vermedim. Aþýk milletine fazla yüz verirsen þýmarýr, rehavete kapýlýr, aþkta gevþeklik göstermeye baþlar. Ben de aþýðým olan bülbülü hançer misali, en büyük, en keskin dikenimle uyanýk tuttum seher vaktine kadar. Ama ne yazýk ki zavallýcýk fazla dayanamayýp kollarýmda can verdi. Bir de baktým ki bütün vücudum kan revan içinde kalmýþ, fakat yüzümün de kan rengine döndüðünü ancak sen söyleyince farkedebildim. Sen neler yaptýn dün gece anlatsana? Sanki seni solgun gördüm bugün biraz."
Ten rengi gül, kan rengi gülün anlattýklarýna çok üzülmüþtü, çok ta kýzmýþtý komþusuna. Baþladý dün gece baþýndan geçenleri anlatmaya: " Dün gece, bana aþýk bir bülbül, gün aðarýncaya dek misafirim oldu."
Kan rengi gül þaþýrmýþtý, inanamadý." Hadi ya, nasýl olur bu? Hani sende hiç kan izi yok, yalan söylemeyesin sakýn."
Ten rengi gül utana, sýkýla "Neden yalan söyleyeyim ki?" diyebildi.
"Ne bileyim ben, belki beni kýskanmýþsýndýr da onun bana uydurma birþeyler anlatýyorsundur, altta kalmamak için."
"Tövbe, tövbe."
"Eee, neyse hadi anlat bakalým, devam et."
"Fazla anlatacak bir þey yok iþte, bütün gece bana ilaný aþk etti, ben de ona eþlik ettim, seher vakti ona açýldým, en güzel kokumu ona sundum, gün aðarmaya baþlayýnca da yolcu ettim, hepsi bu kadar."
"Yani ona hiç eziyet etmedin mi?"
"Hayýr etmedim."
" Peki bana açýk yüreklilikle söylesene, senin bu kazýk gibi dikenlerin ne iþe yarar? Biliyorsun ki ikimizin de daha önce dikenleri yoktu. Ne zaman ki ýrmakta kendimizi görüp beðendik, o zaman dikenlerimiz çýkmaya baþladý. Bu sayede bunca zamandýr kendimizi bize zarar verebilecek kýskançlarýn elinden kurtarabildik. Senin dikenlerin de maþaallah benimkilerden hiç geri kalmaz. Demek ki sen de en az benim kadar kendini beðenirsin. Öyleyse söyle bana, niçin dikenlerini kullanmadýn? Yoksa aþýðýn falan yok ta bana yalan mý söylüyorsun?
Ten rengi gül itiraz etti: "Hayýr yalan söylemiyorum. Evet benimde dikenlerim var, evet bende kendimi beðenirim, ama bu kibir sýnýrýna gelinceye kadardýr. Çünkü kibir þeytana aittir. O deðil midir ki Allah'ýn emrine karþý gelip, kibirinden dolayý insana secde etmeyen? Bu sayede kovulmadý mý huzurdan? Ben Allah'tan korkarým. Bir garip bülbül Allah aþkýyla yanar dururken, ilahi aþkýnýn bir tezahürü olarak, mecazi bir aþkla, þu üç günlük dünyada bir gece benim gönül sarayýmýn misafiri olmuþsa, onu sahipsiz, kimsesiz biri sanýp, aþaðýlamak mý lazýmdýr? Tanrý misafirine ikram gerekmez mi?"
Kan rengi gülün son bir itirazý vardý: "Peki seni sevdiðine nasýl emin olabiliyorsun? Denememiþsin ki onu hiç."
Ten rengi gülün yüzün aydýnlandý birden."Onun Allah' ý sevdiðine eminim. Beni sevdiðini söyledi, Allah'ýný seven yalan söylemez."