Dolmuşla köprüden geçerken sen düştün aklıma Prospero, ay ışığının akarsuyun aynasına düştüğü gibi. “Benim sevgilimin saçları turkuaz renginde olacak ve her daim yosun kokacak, bakışların da denizlerin uçsuz bucaksız derinliği ve ilkyaz yağmurlarının ürperten serinliği.” Demiştin, Yenikapı’da ki mendirekte güneşi uğurluyorduk şarap şişelerimizle. Kafalarımız da şarabın esrikliği, ayaklarımızda denizin serinliği, olmayan sevgililerimizden söz ederken.”Ya bulamazsan öyle birisini ya da bulursun da o seni sevmezse sevgili dostum” dediğimde, umursamaz bir gülümseyişle bakıp gözlerime “Arayan bulur Caliban bundan kuşkun olmasın, ikinci meseleye gelince” dedikten sonra şarabından derin bir yudum alıp, dudaklarında kalan damlaları dilinle temizlemiş ve devam etmiştin “O’nun beni sevip sevmemesi bu bab’da tali bir mesele olup asıl olan benimO’nu sevmemdir. O beni severse ben O’nun sevgilisi olurum, oysa O benim sevgilim olacak yani demem o ki benim O’nu sevmem yeter anlatabildim mi aziz dostum, böylesi karşılıksız bir sevgi eksik bir sevgi olmaz mı diyeceğini biliyorum. Bak Caliban bana soracak olursan insan, içinde birikmiş olan sevdayı birilerine yöneltmek ihtiyacı duyar ve ve yöneltir de, burada önemli olan sevmektir sevmeyi bilmek, sevmeyi becermektir, yani ne özne ne de nesne ameldir önemli olan, gerisi laf-ı güzaf.”
Beklide sözünü ettiğin sevgiliyi bulabilmek için bir bu yolu seçtin ve çekip gittin, ama adım gibi biliyorum buldun onu ve şu anda saçlarını kokluyorsun değil mi, yaşamın biriktirdiği yorgunlukları azaltırken bakışlarında ki uçsuz bucaksız derinliklerde.

Caliban