Dolmuþla köprüden geçerken sen düþtün aklýma Prospero, ay ýþýðýnýn akarsuyun aynasýna düþtüðü gibi. “Benim sevgilimin saçlarý turkuaz renginde olacak ve her daim yosun kokacak, bakýþlarýn da denizlerin uçsuz bucaksýz derinliði ve ilkyaz yaðmurlarýnýn ürperten serinliði.” Demiþtin, Yenikapý’da ki mendirekte güneþi uðurluyorduk þarap þiþelerimizle. Kafalarýmýz da þarabýn esrikliði, ayaklarýmýzda denizin serinliði, olmayan sevgililerimizden söz ederken.”Ya bulamazsan öyle birisini ya da bulursun da o seni sevmezse sevgili dostum” dediðimde, umursamaz bir gülümseyiþle bakýp gözlerime “Arayan bulur Caliban bundan kuþkun olmasýn, ikinci meseleye gelince” dedikten sonra þarabýndan derin bir yudum alýp, dudaklarýnda kalan damlalarý dilinle temizlemiþ ve devam etmiþtin “O’nun beni sevip sevmemesi bu bab’da tali bir mesele olup asýl olan benimO’nu sevmemdir. O beni severse ben O’nun sevgilisi olurum, oysa O benim sevgilim olacak yani demem o ki benim O’nu sevmem yeter anlatabildim mi aziz dostum, böylesi karþýlýksýz bir sevgi eksik bir sevgi olmaz mý diyeceðini biliyorum. Bak Caliban bana soracak olursan insan, içinde birikmiþ olan sevdayý birilerine yöneltmek ihtiyacý duyar ve ve yöneltir de, burada önemli olan sevmektir sevmeyi bilmek, sevmeyi becermektir, yani ne özne ne de nesne ameldir önemli olan, gerisi laf-ý güzaf.”
Beklide sözünü ettiðin sevgiliyi bulabilmek için bir bu yolu seçtin ve çekip gittin, ama adým gibi biliyorum buldun onu ve þu anda saçlarýný kokluyorsun deðil mi, yaþamýn biriktirdiði yorgunluklarý azaltýrken bakýþlarýnda ki uçsuz bucaksýz derinliklerde.

Caliban