Sen hiç, yeni konuþmaya baþlayan bir bebeðin ilk cümlelerine tanýk oldun mu? Harfleri aðzýndan çýkarmak için nasýl çabaladýðýný gördün mü hiç? Ya da bir þey anlatmaya çalýþan küçük bir çocuðun kelimeleri bir araya getirip meramýný anlatmak için nasýl çýrpýndýðýný, o heyecanýný, o telaþýný gördün mü hiç?

Bu gün alt katta oturan komþunun 3 yaþýndaki oðlu geldi. “Nuran teyze” diye baþladý cümlesine, sonra birkaç kelime daha ekledi, eklemesine ekledi de ben anlamadým. “Ne istiyorsun Mesut?” dedim. Mesut iyice telaþlandý. “Nuran teyze…....”
yok anlamýyorum…
Sinirlendim. Mesut sessizce bana baktý. ‘Böyle olmayacak’ dedim içimden. Eðildim Mesut’la ayný hizaya gelip “hadi þimdi yavaþ yavaþ söyle, ne istiyorsun?” diye sordum. Mesut rahatlamýþ bir biçimde biraz da kekeleyerek “annem tuz istedi” dedi. “Oh, çok þükür” dedim, tuzu verdim gönderdim.

Kýzým geç konuþtu. Ne zor dönemlerdi bilemezsin. Anlatamadýðý zaman sinirleniyor, hýrçýnlaþýyor sonra bana vurmaya baþlýyordu. Ne dediðini anlayabildiðim zaman sakinleþiyordu. Ama anlayamadýðýmda bütün gün aðlýyordu.

Ýþte böyle bir þey konuþmak. Konuþmak, ama konuþurken susmamak.

Düþünüyorum da bence çoðumuz konuþmamýza raðmen aslýnda çok susuyoruz. Konuþuyoruz ama konuþmak istediklerimizi, anlatmak istediklerimizi hep erteliyoruz.

22 yýl oldu annemle konuþmuyorum. Hiçbir þeyimi bilmez. Hiçbir acýmý hiçbir mutluluðumu, bana dair hiçbir þeyimi bilmez. O da 22 yýl önce beni susturmuþtu. Bendeki de ne inat deðil mi? Sustum mu böyle susuyorum iþte.

Bazen beraber TV izliyoruz konuþmak için nasýl çabalýyor bilsen. Birilerini anlatýyor, geçmiþi anlatýyor, duymuyorum, duyamýyorum. Duymayýnca da konuþulmuyor be gözüm.

Kocamýn aþkýný dinleyecek kadar yürekli olan ben onunla da konuþmuyorum.5 yýl önce O da susturmuþtu. O da bilmeyecek ne hissettiðimi, ne düþündüðümü, ne istediðimi. Ömrümün sonuna kadar bu þekilde sürse dahi hiç bir þekilde bana ait hiç bir þeyi bilmeyecek ona karþý da suskunluðum bitmeyecek…

Konuþurken aslýnda konuþmadýðýný fark etmek, korkunç bir þey biliyor musun?

Çok konuþurken aslýnda hiç de konuþmadýðýmý anladým bir süre önce… Ziyan olan bir ömürden baþka bir þey deðil bu.
Kahkahalar atarken aslýnda hiç gülmediðimi fark ettim sonra. Kendime ait birçok þeyi daha fark ettim. Meðer ne çok susmuþum, bak onu da yeni fark ettim.
Seninle konuþuyorum biliyorsun. Konuþurken gerçekten konuþtuðumu hissediyorum. Her yazdýðýmda her sarf ettiðim kelimede tek bir cümlede çok þey anlattýðýmý görüyorum.

Susmak çok kötü ama konuþmakta bir o kadar güzel. Güzelden öte müthiþ bir þey.

Konuþtuðumu hissettiðim anlarda kutsal bir þey görmüþ gibi hissediyorum. Sonra kendimi ayrýcalýklý biri olarak görüyorum. Kendime verdiðim deðer artýyor ve sevgim ve saygým…

Eðer bir gün sende beni susturmaya kalkýþýrsan seninle de konuþmam biliyorsun. Sana karþý da susarým.

Tam konuþmaya baþlamýþken susmak...

Beni susturma olur mu? Seninleyken konuþtuðumu hissediyorum. Býrak konuþayým. Ýzin ver konuþayým. Ýzin ver…
Çünkü konuþmak, çok güzel.
Ýnan bana konuþmak en az senin kadar güzel…



(Elleri tuz tadan BEBEÐÝMe ithafýmdýr ...)