"Bunca yýl kahrýmýzý çekti, o nedenle emektarý bu son günlerinde yalnýz býrakmak büyük vefasýzlýk olur Caliban haydi köprü altýna." demiþtin de soluðu oarada almýþtýk deðil mi.
Nargile ve bira ile birlikte adlandýramadýðýmýz bir hüzün çökmüþtü içimize, tabi yine senin sayende. Bir kaç gündür seni için için kemiren o kurtun farkýnda idim ve patladým, "Neden hep sonu ayrýlýða çýkan yollarda geziniyor, neden hep bir þeylerini bir yerlerin, sanki hemen gidecekmiþsin gibi, ucunda ucunda duruyorsun." demiþtim de, yaðmur yüklü bulutlarý çaðrýþtýran bakýþlarýný yöneltip gözlerime "Ah sevgili Caliban sen bile anlamayacaksýn beni, ben sonuca varmak için yürümüyorum ki aziz dostum sadece çokmaz da olsa o yollarda yürümeyi seviyorum, denize herkes girer de denizin kimi gün yaþlý bir insanýn yanaklarý gibi kýrýþmýþ kimi gün de ütüden yeni çýkmýþ bir çarþaf gibi olan suretini saatlerce syretmek çoðunun aklýan bile gelmez. Herkes bir demet gül satýn alýp verebilir de sevgilisine, gecenin bir yarýsýnda bilmediði bahçelere girip gül çalarken ellerini kanatmaz ve ellerini kanatan o gülü yaprak yaprak koklayýp öpemez." Oyapraklardan biri gibi indirmiþtin bakýþlarýný denizin yanaðýna ve susmuþtun.
Hangi deniz gülünün kaçýncý yapraðý ile seviþiyorsun þimdi söylesene Prospero, söylesen orada da gül çalacak bahçeler var mý.