ï¿½zEdebiyat - Hï¿½lya Akyï¿½ldï¿½z - Hayat Acï¿½dï¿½r Meyvesi Tatlï¿½...

Bazen yaþanýlan kayýplar, insan hayatýndan parçalar alýr götürür. Bu parçalarýn býraktýðý boþluk öyle acý verir ki bu boþluðun verdiði acýyla dizlerininizin üzerine yýkýlýrsýnýz. Yýkýldýðýnýz an içinizde ki güçle yeniden ayaða kalmanýz gerektiðini bildiðinizden bir müddet dizlerinizin üzerinde kalsanýz bile yeniden ayaða kalkarsýnýz. Sebebler bulursunuz kalkmak için ya da güvendiðiniz sevdiklerinize tutunursunuz bazen de beklenmedik bir el uzanýr, siz kalkmak istemediðiniz anda bile sizi ayaða kaldýran sýmcýcak tutulasý bir el.

Ve kaldýðýnýz yerden devam edersiniz hayatýnýza içinizde ki boþluðun eksikliðini kabullenerek yerine doldurabileceðiniz baþka parçalar ararsýnýz boþluðun dolmasý için. Durum ve kiþiye göre deðiþir bu parçalarýn kapladýðý alan, kaybedildiðinde açýlabilecek boþluk da buna oranla kiþiden kiþiye deðiþebilmektedir. Bazen bir eþyanýn kaybý, bazen en sevilen bir hayvanýnýzýn kaybý, bazen de sevgilinizin- sevdiklerinizin kaybý. Kayýplar yaþandýkça içinden çýkýlamayan boþluklar oluþur insan ruhunun derinliklerinde.

Aslýnda bu boþluk gözle görülebilen nitelikte bir boþluk olmamakla birlikte üzerine birþeyler koyup kapatabileceðiniz ölçüde de deðildir. Bu maneviyatýmýzda eksilen, yeri doldurulamayacak olan bir boþluktur. Çabalarýmýzla Allah(cc)'dan gelen yüreðimizde ki sevgi ile inancýmýzla, deðerlerimizle yeniden onarýlabilir tamir edilebilir boþluklardýr bunlar.

Fakat bazen öyle bir boþluk oluþur ki defalarca kayýplarý yaþamýþken, defalarca yýkýlmýþlýðýnýza raðmen, ayaða kalkmýþlýðýnýza raðmen, bir daha kalkamamanýza sebeb olan bir boþluk, yerine hiç bir þeyin koyulamayacaðý bir boþluk annenin kaybý. Yüce dinimiz de bile cennet analarýn ayaklarý altýndadýr denirken, siz annenizin ayaklarýnýn altýna paspas bile olamamýþsýnýzdýr. Siz her zaman anne yüreðinin affedeceðini bildiðinizden her zaman onu üzmüþ, her zaman inci gibi gözyaþlarý döktürmüþsünüzdür o güzel yanaklarýndan.

Hayatta iken her zaman yanýnýnýzda olacaðýný, sizi hiç terketmeyeceðini, kim giderse gitsin onun hep varolacaðýný, ölümün varlýðýný bilirken annenizin ölümsüz bir kahraman olduðuna bile inandýrmýþsýnýzdýr kendinizi.

Ta ki o acý gerçekle karþýlaþýncaya kadar o eþsiz varlýðýn tamamen hayatýnýzdan çýkýp gittiðini ve bir daha dönmeyeceðini anlayýncaya kadar. Kabullenmek istemesenizde bu gerçekle, bu kayýpla ve bu boþlukla karþý karþýyasýnýzdýr. Ýþde o zaman öyle bir boþluk açýlýrki yüreðinizin tam ortasýnda, kenarýnda köþesinde deðil tam ortasýnda ne yapsanýz ne düþünseniz alýp oraya ne koymak istesenizde dolmaz doldurulamaz. O boþluk büyüdükçe büyür. O büyüdükçe sizde o boþluðun içinde kaybolursunuz. Tutunacak bir dal, sýcak bir dost eli ararsýnýz. Ararsýnýz da; o an tutunmaya bile gücünüz yoktur. O an kalkmak o ele uzanmak bile istemezsiniz, ama kalkmanýz gerektiðini de bilirsiniz. Kalkmalý hayatýnýza devam etmelisinizdir ama olmaz yapamazsýnýz. Çeliþkiler içinde tükenmiþliðinizle baþbaþa kalýrsýnýz. Yýllarýn tüm kayýplarý, tüm yýkýlmýþlýklarý biner üzerinize, o an sesizce haykýrýr yüreðiniz yardýma muhtaç, acý içinde biri duysun sizi yerden tüm varlýðýyla sarýlarak kucaklayarak kaldýrsýn diye.

Ama dost sandýklarýnýz birbir yok olmuþtur etrafýnýzdan. Sevdikleriniz, deðer verdikleriniz kaybolmuþtur siz ve o boþluk baþbaþasýnýzdýr...

Bir an yüreðinizden gelen cesaretle acýlara, ýzdýraba dayanamadýðýnýzda kendi gayretinizle tutunursunuz, sizi dýþarý çýkartabileceðine inandýðýnýz önünüze çýkan her dala, biraz olsun baþýnýzý dýþarý çýkartabilmek biraz olsun nefes alabilmek için ve her inanarak güvenerek tutunduðunuz her dala safça, sevgiyle tutunurken, her daldan ümit beklerken; zayýf noktanýzdan yakalar her dalýn büründüðü menfaatçi insanlar.

Her dal elinizde kaldýðýn da yeniden, yeniden, yeniden düþer her düþüþ de daha da dibe inersiniz üstelik daha fazla canýnýz yanar, daha çok yaralarýnýz kanar ve daha çok karanlýklara dalarsýnýz ve öyle bir an gelirki artýk tüm ümitler yok olur, siz rüzgarýn önünde ki yaprak misali býrakýrsýnýz kendinizi o boþluða ve alabildiðince içine çektiði karanlýklara, dibe....

Ve DÝP...
Bura da iki yol çýkar önünüze...

Dibe vurduðunuz da hayat çekilmez olur artýk; tasýnýzý, taraðýnýzý toplayýp gitmek istersiniz bu dünyadan, iþte içinden çýkýlmaz bunalýmlar, intiharlar ve kaçýþ da bu dönemde ortaya çýkar. Þeytanýn kahkahalarla gülerek, karnýný kaþýyarak, sevinç çýðlýklarý attýðý o zayýflýk acizlik aný.

Bir diðer yol ise her zaman varolduðununa inandýðýnýz, her kim giderse gitsin onun her zaman sizinle olduðunu bildiðiniz, yüreðinizde ki Allah(cc) inancýyla o boþluðun içinde karanlýklarda acýlara inat, karanlýða inat, yaþamaya baþlarsýnýz.

Bir gün; belki bir gün siz susmuþ olsanýz bile sessiz çýðlýklarýnýzý her an duyan yaradanýnýz bir vesile ile size yeni bir kapý açana kadar baþka bir yürek, baþka bir yol bulana kadar. Karanlýklarý aydýnlýk edene kadar, acýlarýnýzý yok edene, yaralarýnýzý sarana kadar. Sevgisiyle, þefkatiyle, sabrýyla sizi ayaða kaldýrana kadar.

Birlikte aþkla bir oluncaya kadar ve sonra yeniden aydýnlýklara birlikte çýkmak adýna, bir güneþ gibi doðmak adýna, ama bu sefer daha güçlü bu sefer yýkýlmayacaðýný bilerek bir bütün olarak Allah(cc)'a ve aþkýna inanarak karanlýklardan doðarak sonsuzluða ...

Hülya Akyýldýz