Kayýtlara geçmeyen hikayemin içinde klasik bir cümle oldu adýn.
Sana bahþettiðim tanýmlara sýðmaz oldun,
Her gülümsemende.
Her utancýmda
Ve her neþemde
Baðrýma bastýðým adýn hayatýmýn geniþ bir özeti.
Sana hayran olmak
Hep seni anmak
Yolun sonunda ne olduðuna aldýrýþ etmeden.
Bir ayrýlýk rüzgarý alýkoyarken beni senden
Hüzün yaðmurlarý yaðarken gözlerimden
Ansýzýn gelen bir ölüm gibiydi hasretin...


Seni yanlýz geçirdiðim gecelere þikayet ettim her mýsramda
Vefasýzlýðýna hayranla baktý sevdiðini býrakýp gidenler
Senin gibisi yoktu dünyada
Ve olmayacaktý hiçbir zaman
Senin gibi ahmak yoktur;
Býrakýp giden sevgi cennetini
Ve senin gibi gülen olmayacak
Ormanlar seni kýskanacak,
Aðaçlar seni,
Güller seni
Ve tüm tabiat seni kýskanacak...
Bizi anlatacak her roman,her þarký ,her notada ismin geçecek
Ve ben kahrolasý ben
Aldýrýþ etmeden seni haykýrdým her fýrsatta þiirlerimde...

Ey vefasýz;
Bütün güllerimi sana açtým
Sevgi bahçelerine seni ektim durmaksýzýn
Açan her umuda sensin diye baktým
Sevgi sensin diye sevdim
Hüzün sensin diye aðladým
Hayat sensin diye yaþadým
Huzur sensin diye ölüyorum...