beyaz Mercedes’imi býraktým Hüseyin’e
tahta iskemlenin çivisi þahit
rüzgârýn kahvesinde
bisküvi kokulu teybinde Apo’nun
"Sabuha" çalar yanýk geceye
"býrakýp gitme dedim..."
"beni terketme"
diyeceðim de yoktu ya
onsekizli yaþýmýn
platonik aþkýna

emmioðlu Ramazan
sempatik vicdansýz...
tutup hindiyi birlikte
at susuz kuyuya...
suçla diðer emmioðlu
masum Apo’yu
olacak þey deðil
hakikaten biz
bu kadar haylaz
ve unutulmayacak kadar
afacan yaramaz...

þaþkýn ördek
bir düðün gecesinde
taþtan bir evin
þirin bahçesinde
süzerken kýzlarý
baygýn biçimde
sorulacak son adama...
soruver pervasýzca
-þu kýz kim?
-ablam

çember döndürürdü Kerim
"Týðlý Dede" de
yitirdiði çemberi
gördü rüyasýnda
buldu ertesi gün
iki gözüm çýksýn
yalaným varsa

boðulduðunda Kerim
Adana barajýnda
evliydi
iki çocuðu vardý
öldükten sonra Kerim’in
dört çocuðu oldu
geçen yýl en büyüðün
düðünü vardý
ve gözlerinde gelinin
son buse yandý

bugün Apo
halâ bakkal
ve oldukça büyük
bir marketi var
emmi uþaklarýnýn
ikisi de müdür
Hüseyin öðretmen
memlekette bir okulda
ve onu gördüðümde
kaçarým halâ
beyaz Mercedes’i
ya hatýrlatýrsa

soru sorduðum genci
ne olur sorma
utancýn kýrmýzýsý
duruyor kulaðýmda