Liseye baþlayacaðý yaz, amcasýnýn döküm atölyesinde çalýþmaya baþladý. Sabahtan akþama kadar ya kum eliyordu, ya da dökülmüþ parçalarýn üzerindeki çapaklarý taþa tutup temizliyordu. Patron, yeðenini öteki iþçilerden farklý bir muameleye tabi tutmuyordu; onlar ne kadar çok çalýþýrsa, onlardan daha çok çalýþmak zorunda kalýyordu.

Bu iþ kýsa sürdü, çünkü o esnada edindiði Nuri isimli bir arkadaþýndan basgitar çalmayý (yani bir takým basgitar ritim kalýplarý filan) öðrenerek orkestralarda çalýþmaya baþlamýþtý.
Amcasýna düðün salonlarýnda gitar çalarak para kazanacaðýný, o nedenle yanýndaki iþten çýkacaðýný söyleyince, adam, müzisyenliðin öðrencilikle birlikte götürebileceði bir iþ olduðunu söyleyerek yanýndan ayrýlmasý için izin vermiþti.

Ýlk elektrogitarýný bir maðazadan taksitle alacaktý. Maðaza sahibi amcasýnýn arkadaþýymýþ; ona, “amcanýz kefil olursa veririm,” deyince, adama, “Mademki amcam arkadaþýnýz, kendisine kefil olup olmayacaðýný sizin sormanýzý rica ediyorum; çünkü ben kefil olmasýný rica ettiðimde, beni ret edebilir; ama sizinle konuþurken buna yüzü tutmayabilir,” demiþti.
Bu kurnazlýðý açýk sözlülükle ifade etmiþ olmasý adamýn hoþuna gittiði için, “tamam, senden kefil mefil istemiyorum,” demiþti. Ama bu defa da o, “amcama telefonla, bana kefil olup olmayacaðýný sormanýzý rica ediyorum,” diyerek ýsrar etmeye baþlamýþtý. Amacý, amcanýn yeðenine itimadýný ölçmekti. Böyle düþündüðü için amcasý onu mahcup etmiþti! Çünkü adama, ne istiyorsa vermesini söylemiþti... Sonradan, orkestra ile Ýnegöl’e, bir pavyonda çalýþmaða gitmiþti. Ýþlerin sýkýþýklýðýndan iki ay Eskiþehir’e gelememiþti. Okul nedeniyle orkestradan ayrýlýp Eskiþehir’e dönmek zorunda kaldýðý zaman, doðruca o maðazaya giderek, borcunu aksatýþ nedenini açýklayarak özür dilemiþ ve ödeme yapmak istemiþti. Maðaza sahibi borcun tamamýný amcasýnýn ödediðini söyleyince, kendini küfür yemiþ gibi hissetmiþti. Bir gün gelip amcasýnýn bu durumu kakýnç yapabileceðinden çekinerek, parayý amcasýna ödemek istemiþ; ama o, gitarý ona hediye olarak aldýðýný söyleyerek parayý kabul etmemiþti.

Döndükten sonra davulcu Topal Haydar, akordeoncu Ýlhami ile beraber Göksu Gazinosunda (üçüncü sýnýf bir pavyon) çalýþmaya baþlamýþtý. Gece çalýþýyor, gündüz liseye gidiyordu. Barýn sahibiyle yaþý küçük olduðu için polislerin sýkýþtýrmasý yüzünden (çalýþma karnesi için yirmi bir yaþýný doldurmuþ olmak gerekiyordu) ve ücret konusunda bazý ihtilaflar yaþamaya baþlamýþtý. Adam, basgitar da neymiþ, bir davul, bir akordeon yeter, çýkartýn basçýyý, ona verdiðiniz parayý kendi ücretlerinize ekleyin deyince, yüzüne seninle çalýþmak istemiyoruz demekten utanan bu can yoldaþlarýnýn(!) aklýna gelen þeytanlýk þöyle olmuþtu: “Patron mademki ücretlerimize zam yapmýyor, býrakalým iþi...” diyerek yanýna gelmiþler, o da olur demiþti, ‘býrakalým anasýný satayým!...’ Tesisatlarýný sökerek pavyonu terk ediyordular. O arada o kendi tesisatýný eve nakletmek için bir taksi tutmaya caddeye kadar gidip, beþ dakika içinde bir taksiyle dönmüþtü. O ne! O beþ dakika içinde, orkestra arkadaþlarý kendi tesisatlarýný barýn sahnesine gerisin geriye taþýmýþlar; onun tesisatlarýný dýþarýda, birkaç gündür yaðarak birikmiþ olan kar yýðýnýnýn içinde, öylece býrakmýþlardý. Ona da, “biz iþi býrakma kararýmýzdan vaz geçtik. Patrondan özür dileyip tesisatýmýzý içeri taþýdýk. Sen de istiyorsan, patronla bir görüþ,” diyorlardý. Numaralarýný yememiþti. Onlara, “böyle bir numaraya kalkýþmak yerine adam gibi, biz seninle çalýþmak istemiyoruz deseydiniz, ben gene de ayrýlýrdým. Hiç olmazsa, gözümde böylesine küçülmezdiniz,” diyerek tesisatýný eve götürmüþtü.

Çok sonralarý, bir gün Topal Haydar, vicdan azabýndan olsa gerek, o hareketleri nedeniyle ondan özür dilemiþ ve tuzaðý patronun talimatýyla kurduklarýný itiraf etmiþti. Bu itirafý yaparken Topal Haydar iþsizdi, o ise, gece 24:00’ e kadar bir düðün salonunda, 24:00’den sonra da bir pavyonda çalýyordu...