Arabamýzla Ýstanbul dýþýna yolculuk yaptýðýmýz zamanlarda içinden geçtiðimiz küçük kasabalarýn köylerin durgun sakin sanki donmuþ gibi atmosferi bana hep hoþ gelir, Ýstanbul'un hep duyduðum ama ne olduðunu bilmediðim kalabalýðý ve karmaþasýnýn yanýnda adeta bir sakin liman havasý uyandýrýrdý. Ta ki annemle o mayýs günün de ki, annem için yorucu benim için ise büyülü o kýsa Ýstanbul turunu yapana kadar.
Ne zamandýr alýþ veriþ için Eminönü'ne gitmek istediðini söyleyen annemle sabah erkenden evden çýkmýþtýk. Hafif puslu Ýstanbul sabahýnda bindiðimiz vapur bizi Karaköy iskelesine býrakmýþ, bu arada yükselmeye baþlayan güneþle birlikte hava ýsýnmaya ve puslu hava yerini parlayan gökyüzüne býrakmaya baþlamýþtý. Galata köprüsüne yaklaþýr yaklaþmaz köprünün üzerinde balýk tutan onlarca insan ilgimi çekti. Annem elimden tutmuþ kalabalýkta ilerlemeye çalýþýrken ben bu insanlarý seyretmeye çalýþýyordum. Sonra annem az ilerde duran simitçiye yaklaþarak iki simit aldý. Galata köprüsünün altýndaki kafelerde çayla simitlerimizi yiyebileceðimizi söyledi. Birine oturduk çaylarýmýzý içerken, denizin üzerinde yüzlerce mi yoksa binlerce mi olduklarýný anlayamadýðým martýlarý seyrediyordum. Bir an, dünya üzerinde yaþayan milyonlarca martý içinde en þanslý olanlarýn, Ýstanbul boðazýnýn Haliç'le kucaklaþtýðý bu yerde olanlar olabileceðini düþündüm. Simitlerimiz bittikten sonra tekrar köprünün üstüne çýkýp yürüyerek Eminönü tarafýna geçtik. Köprünün bitiminde her biri bir yerlere yetiþmek isteyen insanlarýn karmaþasýna, düdükleriyle eþlik eden vapurlarýn ve arabalarýn gürültüsü katýlýyor, buna deniz kenarýndaki balýkçýlarýn baðýrýþlarý ve doyulmaz ýzgara balýk kokusu da eklenince beni adeta baþka bir dünyaya götürüyordu. Eðer annem býraksa saatlerce kýpýrdamadan bu kalabalýðý sessizce seyredebilirdim. Yolun karþýsýna geçince kendimi Mýsýr Çarþý'sý denilen yerde buldum. Çarþýnýn tarihi kapýsýndan içeri girerken kendimi eski dünyalarýn eþiðinde hissettim. Ýçeri girdikten sonra buradaki dükkânlarýn parlak rengârenk vitrinleri bir kez daha benim gerçek dünya ile olan baðlantýmý koparmýþtý. Dükkânlardaki esnaflarýn ve ortada dolaþan müþterilerin kiminin telaþlý kiminin sakin tavýrlarý, baðýrýþlarý, koþturmalarý bana tarif edilmez bir huzur veriyordu. Bunca zaman kötü olduðunu sandýðým Ýstanbul'un kalabalýklarýnýn aslýnda sandýðýmdan çok farklý olduðunu fark etmiþtim. Bu düþünceler içinde kendimi tramvay yolunda buldum elimde annemin yaptýðý alýþveriþlerin poþetleri vardý. Sirkeci ve Gülhane'den geçerek Sultanahmet'e çýkmýþtýk, annemin yolda dükkânlardan satýn aldýðý diðer þeylerle yükümüz biraz aðýrlaþmýþ, iyice ýsýnan havada yokuþ yukarý yürüyen ben biraz terlemiþtim. Sultanahmet meydanýna vardýðýmýzda annemle bir banka oturduk. Biraz dinlendik ve ben bir þiþe su içerek kendime geldim. Sabahtan beri gördüklerim ve hissettiklerimi düþünürken aniden bir kez daha kendimden geçtim. Camiden yükselen öðle ezaný ile þimdi bir baþka Ýstanbul'a göç etmiþtim. Bir ses ve bir þehir birbirini bu kadar iyi tamamlayabilirdi.
O gün eve döndüðümüzde saatlerce sesimi çýkarmadan yaþadýklarýmý düþündüm. Ýstanbul'un muhteþem bir þehir olmasý için gereken þeylerin aslýnda ilahi bir mucize gibi hep bir araya toplandýðýný düþündüm. Ýstanbul'u Ýstanbul yapan þeyin aslýnda benim beðenmediðim kendine has karmaþasý, koþturmacasý, gürültüsü kalabalýðý olduðunu anlamýþtým. Ve karar vermiþtim, dünya iki bölümden oluþmuþ olmalýydý; Ýstanbul ve diðer yerler...