”Kaybettiklerimin arasýnda en çok aklýmý özlüyorum.” MARK TWAIN

Kadýn üçüncü eþinden de ayrýlmýþtý. Üst üste yaþadýðý sorunlar da yüreðine aðýr gelmiþti. Kime güveneceðini de þaþýrmýþtý. Dost, diye sarýldýðý her insan ona göre hep hatalýydý. O gün birkaç kiþinin iþini yüklendiði iþinden de istifasýný verip ayrýlmýþtý. Evine giderken her zamanki kestirme yolu deðil de geniþ yeþilliklerin ve asýrlýk çýnarlarýn olduðu parký tercih etmiþti.
Toprak yolu yürürken ayaðýna bir kitap takýldý. Eðilip kitabý aldý. Kitabýn dýþ kapaðý yýrtýktý. Parmaklarý ikinci sayfayý açtýðýnda “ÝÇÝNÝZDEKÝ HAYVAN” yazýsýný seslice okudu. Kitabýn yazarýnýn önsözünü okuyunca daha da merak sarmýþtý.

“Ýçinizdeki hayvanla barýþmak isterseniz aþaðýdaki telefondan veya adresten bana ulaþabilirsiniz.”

Kadýn sayfalarý aceleyle açýp sözcüklerde gözleri hýzla gezindi. Kitap felsefi aðýrlýktaydý. Sonra okurum, düþüncesi ile kitabý kapattý. Aklý önsözdeki yazarýn yazýsýna takýlmýþtý.
“Ýçinizdeki hayvanla barýþmak isterseniz…”
Eve varýr varmaz kitaptaki telefon numarasýný çevirdi. Telefondaki ses yaþlý bir erkek sesiydi. Kýsa konuþmalarý sonrasý verdiði adrese ertesi gün gitmek için randevu aldý.
O gece yatmadan önce kitabý yarýlamýþtý. Göz kapaklarý aðýrlaþtýðýnda saat sabahýn 03.00 sularýydý.
Uyandýðýnda gün çoktan aðarmýþtý. Kendisine süzme kahve demleyip birkaç yudum aldý. Her sabah içmeyi alýþkanlýk haline getirdiði süzme kahvesini henüz yarýlamýþtý ki, aklýna yaþlý bilgeyle buluþmasý geldi. Aceleyle duvardaki saatine baktý. Evet, 20 dakikasý kalmýþtý. Nasýl da uyuya kalmýþtý..!
Aracýný garajdan çýkartýp, hýzla yola koyuldu. Gideceði adres þehir dýþýndaydý. Sýklýkla saatine bakýp durdu.
Yaþlý bilgenin evine tam vaktinde gelmiþti. Kýrsal alanda tek katlý bir gecekonduydu. Evin saðýný solunu gözleriyle kolaçan etti. Civarda en yakýn eve on dakika mesafenin olduðu evin kapýsýný çaldýðýnda, kapý kendiliðinden açýlmýþtý. Kapalý deðildi. Ýçeriden kulaðýna, “girin, kapý açýktýr,” diye dün akþamdan aþina olduðu ses gelince, ürkek adýmlarla içeri girdi.
Ýçerisi loþtu. Eþya hemen hemen yok denecek kadar azdý. Bulunduðu oda salon olmalýydý. Yerler minderle döþenmiþti. Tam köþede odanýn loþluðunu aydýnlatan bilgeyi gördüðünde gülümsedi:
“Merhaba, dün akþam sizinle görüþen…”
Yaþlý bilgenin üzerinde beyaz elbise ve sarý þekillerle iþlenmiþ uzun siyah renkli bir yelek giyinmiþti. Genç kadýnýn þaþkýnlýðý bir kez daha artmýþtý!..Elinde sýkýca tuttuðu kitabýn yazarýnýn kýrlaþmýþ seyrek sakallarý çenesinden aþaðý tel tel sarkan, çekik gözlü bir insanla karþýlaþacaðýný hiç ummamýþtý.
“Merhaba, hoþ geldiniz. Buyurun þöyle geçin karþýma.”
Kadýn gösterilen yere oturdu. Bilgenin duvarlarý kitaplarla sýralanmýþ raflar vardý.
“Nasýlsýnýz?” diye sordu önce…
“Ýyi deðilim. Her þey kötü gidiyor yaþamýmda. Dünyam karanlýk.”
“Anlýyorum “ ve ekledi, "Sana üç soru soracaðým hazýr mýsýn?" dedi bilge.
"Hazýrým, hadi sorun," dedi kadýn.
"Aklýndan geçen ilk üç hayvan nedir?"
"Yunus-At ve Kuþ" diye yanýt verdi kadýn.
Yaþlý bilge açýkladý:
"Ýlk söylediðin hayvan senin kiþiliðini anlatýr. Yunus senin kiþiliðindir."
"Yani..?" diye merakla bekledi adamýn yanýtýný kadýn.
"Sevecen, insancýl ve yardýmsever kiþiliðinin yaný-sýra acelecisin," dedi bilge.
"Ya ikincisi..?"
"O senin yaþadýðýn sürece yanýnda-yataðýnda-gönlünde olmasý gereken kiþinin karakter rengidir."
Kadýn uzunca düþündü, yaþamýndan tek tek geçen ata benzer kiþileri. Sonra omuz silkti ve sordu adama:
"At ne anlam taþýyor?
"At, hedefine azimle yorulmadan koþar. Develer gibi yarý yolda býrakmaz taþýdýðý Jokeyini. Sadýk ve sevgi doludur. Vermekten yorulmaz."
Kadýn heyecanlanmýþtý.
"Yaþamýmda öyle birini tanýmadým. Kimi tanýdýysam kendimi bir süre sonra boþlukta buldum. Ve yolun kalan kýsmýný yaya yürüyerek tamamladým."
Adam uzun beyaz sakalýný sývazladý. Kadýnýn gözlerinin içine bakarak konuþtu:
"Seçimlerimizde kimi zaman hata yaparýz. Þöyle düþünelim: Siz bir heykeltýraþsýnýz. Uzun zamandýr üzerinde çalýþtýðýnýz heykelleri bir süre sonra beðenmeyip onlarý deðiþtirmek ve þekillendirmek istediniz, baktýnýz olmadý, onlarý kaidesiyle parçalayýp yok ettiniz. Oysa siz ani karar verip, sabýrsýzlýðýnýza teslim oldunuz. Ve ileride yeni yapacaðýnýz heykellerinizi tutacak olan o kaideyi kullanma þansýnýzý da yok etmiþ oldunuz.”
Kadýn hiç beklemediði bu yanýt karþýsýnda ürpermiþti. Evet, yaþadýðý gerçeðin yumuþaklýðýnda yaþlý bilgenin örneklemesinde ki katýlýkta kaybolur gibiydi. Kollarýný bedenine sarýp hýzla düþündü.
Þimdiye kadar kaç heykeli ve kaidesini yýkmýþtý?
“Ama kimi sevdiysem ve kime sevgimi verdiysem ben gibi sevmedi beni, baþka ne yapabilirdim ki? Diye yakýndý bilgeye…
“Sabýr…” dedi bilge…
“Nasýl, nasýl baþarabilirim sabretmeyi?”
Bilge hoþ bir tebessümle yanýt verdi:
“Bazen sabrý öðrenmek için uzun süre susmak ve izlemek gerek,”
Kadýn öfkeye benzer bir ifadeyle,
“Haklýsýnýz, seçimlerim hatalýydý. Ve seçtiðim insanlar hep benden kýsaydý ve beni bu nedenle taþýyamadýlar.”
Yaþlý bilge;
“ Kýsa boylularla konuþmak insanýn belini eðer. Dengini seçmelisin. “ dedi.
Kadýn bu kýsa konuþmadan yorgun düþmüþtü. Sanki birkaç asýr geçmiþti aradan. Aklýna takýlan soruyu sordu:
“Ya üçüncü seçtiðim hayvan neyi ifade ediyordu?”
“O içindeki çocuðu temsil ediyor.”
“Yani..?”
“Özgürlüðüne düþkünsün ve güven duygularýn zayýflamýþ.”
Kadýnýn yüzüne mutsuz bir ifade yerleþmiþti:
“Bana sabýrlý olmamý önerdiniz. Yaþadýðým dünyada, çevremde o kadar çok çýkarcý ve kötü insan var ki, bunu nasýl baþarabilirim?” dedi.
Bilge ayaða kalktý.
“Gel benimle.”
Ve ona mutfak rafýndan aldýðý bir keseyi uzattý. Kesenin içi nohut doluydu.
“Sen ne zaman yeni biri ile tanýþýrsan bu nohutlar yumuþayana kadar, her gün bir tanesini dilinin altýna yerleþtir. Nohutlar yumuþayýnca bana gel.”
Kadýn bir ay sonra geldiðinde yüzünde mutlu gülüþler vardý. Bilgenin ona vermiþ olduðu kese hala doluydu. Keseyi bilgeye doðru uzattý:
“Sizin dediðinizi uyguladým. Dilimin altýna koyduðum nohutlarý gün boyu taþýdým. Ne zaman bana ters gelen bir olay karþýsýnda sabrým taþsa nohut dilimi acýtýyordu. Ýþte o an susuyor ve düþünüyordum. Düþüncem beni doðruya hatasýzlýða yönlendiriyordu. Buyurun bu nohutlara artýk gereksinme duymuyorum. Teþekkür ederim.”
Bilgenin hoþuna gitmiþti kadýnýn verdiði yanýt:
“Her insanýn içinde bir hayvan vardýr. O hayvan her zaman düþünür. Eðer düþünmezse hatalý davranýr. Hatalar insanlar içindir.”
Sabah olmuþtu. Kadýn önce nerede olduðunu kavrayamamýþtý. Ensesi ve saç dipleri terden ýslanmýþtý. Bulunduðu yeri uykulu gözlerle taradý. Ve yataðýnda hýzla doðruldu.
“Tanrým, ben neredeyim?”
Kapýya doðru koþtu. Kapýnýn koluna asýldý. Açýlmadý. Kapý kilitliydi. Bulunduðu oda ona çok yabancýydý. Bir yatak ve komodinden baþka bir eþya yoktu. Odayý aydýnlatan cama doðru koþtu. Pencere dýþýnda demir parmaklýklarý fark etti. Yüksek sesle haykýrdý..!
“Tanrým, burasý neresi? Ve ben neredeyim, böyle!?”
Elleriyle bedenine dokundu. Ona beyaz renkli ve ayak bileklerine kadar uzanan elbise giydirmiþlerdi. Onu daha da þaþkýnlýða sürükleyen baþka bir þey dikkatini çekmiþti. Dikkatle ona doðru yürümeye baþladý. Yataðýnýn ayak-ucundaydý. Bu siyah rengin üzerine sarý simlerle iþlenmiþ yün bir yelekti.
Bu yelek, az önce rüyasýnda görmüþ olduðu bilgenin üzerindeki yeleðin týpa týp aynýsýydý. Yeleði ilk kez görüyordu. Ayný anda duyduðu sese doðru baþýný çevirdi. Bulunduðu odanýn kapýsýnda dönen kilit sesiydi. Ve kapý açýldý. Ýçeriye koyu mavi renkli üniforma giyinmiþ bir hemþire ve beyaz önlüklü, boynunda steteskopu asýlý, düzgün kesilmiþ beyaz top sakallý, orta yaþý geçkin doktor girmiþti. Doktor çekik gözlüydü.
“Günaydýn kýzým, bugün nasýlsýn bakalým?”
Genç kadýn hala toparlanamamýþtý. Sadece dudaklarýndan sessizce iki sözcük çýkmýþtý.
“Nerdeyim ben?”
Doktor ona doðru bir iki adým atýp omuzlarýndan tuttu.
“Madde baðýmlýlarýnýn tedavi olduðu bir hastanedesiniz.”
“Ne iþim var burada?”
Doktor onun omuzlarýna hafif dokunarak yataðýna doðru götürdü.
“Otur kýzým, buraya geldiðinizde komadaydýnýz. Kanýnýzda aþýrý dozda eroin…”
Ýþte o anda her þeyi anlamýþtý kadýn. Eþinin ihaneti, yüzünde patlayan tokatý, kapýyý hýzla çekip gitmesi… Sonrasýnda ise, altýn vuruþla ölüme nasýl kanat çýrptýðý o an gözlerinin diasýnda bir anda göründü. Umarsýzdý. Yüreði acýyla burkuldu.
“Ne zamandan beri buradayým doktor bey?”
“Tam bir aydýr.”
Kadýn düþle gerçek arasýnda sýkýþýp kalmýþtý. Yataðýnýn ayak-ucundaki siyah yün yeleðe gözü takýldý ve sabýrsýzca sordu:
“Peki, içimdeki hayvanla barýþtým mý doktor bey?”
Genç kadýnýn bu sorusu doktorun çok hoþuna gitmiþti:
“Tabi ki, her savaþ sonrasý barýþ kaçýnýlmazdýr.”
Ve kadýn ayaða kalkýp pencereye yöneldi: Bir süre öylece dýþarý uzandý bakýþlarý.
Geri döndüðünde gülümsüyordu.
“Beni kurtardýðýnýz için teþekkür ederim.” Dedi kadýn.

Emine PÝÞÝREN

Not: Bu öyküm, madde baðýmlýsýndan kurtulmuþ olanlara ithafýmdýr.