Sabahlarý bir bacaðýný içine doðru çekerek uyanýrdý, savunmasýz olmanýn yarattýðý soysuz endiþenin belirtisiydi bu herhalde, uyanýr uyanmaz bedenini, onu etten kemikten hale getiren ve soyutluktan kurtaran maddeyi, kapama isteði.
Belirli düþlerinin üzerine perde çekme isteði, bilirsiniz perdeler de þeffaftýr. Sen izlenmiyorsun rahatlýðýyla soyunursun ve dökersin kendini, bedenen-ruhen en açýklýðýyla var olursun perdelerin ardýnda.
Ve bir de belirli duygularýný uzaklaþtýrma isteði, çünkü duygular tehlikeliydi, ayaklarýmýz olurlardý, biz düþlerin içerisine dalmýþken duygularýn yön bulma iþine giriþmesiyle daha önce bulunmadýðýmýz ve bulunmaya korktuðumuz sokaklarda bulurduk ayaklarýmýzý.
Böyleydi, rüyalarýnda yaþamayý isterdi.
Sonra da korkardý.
Çok korkardý. Korkunun kendisine savaþ açan bir ilahi kraliçe gibi tahtýnda revahatte olmayý da yeðlemezdi bir bakýma.
O böyleydi. Hep gülerdi. Kendi kendine gülerdi ki yetinebilme kavramýný bu baðlamda öðrenmiþti. Sonra da oturur kahkahalarýnýn çýðýrtkanlýðýný yaparak en ulaþýlmadýk insanlarýn bilinçlerini birer ok gibi kendi üzerime çekmeye ne gerek vardý diye oturup aðlardý.
Aðlamasýný da pek bilmezdi aslýnda. Ailesi öðretmemiþti. Hiç öðrenmemiþti aðlamayý, uzak soðuk ve ýslak bir tepkiydi onun için.
Belki de baþýndan beri en büyük korkusu öyle bir hal gelir de gözyaþlarý artýk tadýný yitirdiði vakit ondan baðýmsýz bir benlik edinir de gidip bir köþede oturur aðlar diye korkardý.
Bak þimdi olmadý. Kendisini öncü bellemiþti çünkü. Kendisi gibi olanlarýn öncüsü bellemiþti kendisini.
Konuþurdu, en olmadýk yerlerde konuþurdu.
Bazen susmasý daha iyi olurdu ama fark edemezdi. Bazen de konuþmasý daha iyi olurdu ama sözcükler gidip saklanýrdý en dolambaçlý kývrýmlarýnda zihninin.
Bilmem. Belki de böyle olmamalýydý. Böyle sevmemeliydi insanlar onu. O zaman bu denli kabulleniþin getirisi olan yayvanlýðý edinmez, günün 23 saati oturup satýrlarýn alemine daldýðý koltuktan biraz da olsa kaldýrýrdý adalelerini.
Belki de kaldýrmazdý.
Belirsizlik olmasý iyiydi. Belirsizlik güzeldir. Belirsizlik güvendir.
Oysa o sýrtýný hep soyutlamalara dayamýþtý. Nefesini oluþturan ana elevanter bir iki rengin savaþýn simgesiymiþçesine dans etmeyi durdurmayýþlarýydý. Hep soyuttu.
Hep söylediðini sanýp susanlardandý.
Gülüyor þimdi. Utanýyor ve bak yine aðlýyor. Az sonra koltuðuna oturacak ve bu sefer hiç dalmadýðý karanlýða dalma cesareti gösterecek. Bana söz verdi. Bir de elveda dedi. Çok güzeldi. Kelimeleri güzeldi. Bir de kullanmayý bilseydi, bilseydi eðer ihtiyacý olduðunu sandýðý olgularýn bir parmak dokunuþuyla rengini ve dokusunu kaybedip birer buluta dönüþeceðini, yaþayabilirdi. Ama bilmiyor. Yaþamayacak. En güzel rengi ölüme mahkum ettik. Size veda edecek sözcükleri seçemeyecek kadar yorgun üstelik. Bana söyledi. Hoþçakal diyormuþ. Beraberinde bulutlarýmýzdaki þafaðý da götürüyormuþ. Þafak da hoþçakal dedi. Ýnsanlýk hoþçakal dedi. Ve umut da.