Þeker pembe tonundaki yanaklarý -soðuktan olsa gerek- biraz daha kýrmýzýya çalmaya baþladý...
Güneþe baktýðýnda elaya çalan gözleri zeytin gibi görünüyordu, umut siyahý olmuþtu ve ben ilk kez siyahýn umut dolu olduðunu gördüðümde bakmakla görmek arasýndaki ince çizgide bir kez daha yürüdüm.Güneþ bizimle saklambaç oynarken rüzgar adýmlarýmýzýn saðlam olup olmadýðýný yoklamaya çekiyordu sahil yolunda.Bir süre konuþmadan sahil yolundaki patikayý takip ettik.Arada sorular soruyorduk birbirimize , havanýn soðukluðundan dem vurup konuþmuþ olmak için konuþuyorduk.Rüzgar estikçe güven kokuyordu adam... Ben böylesi güven kokan bir adamý yedi yaþýmda görmüþtüm en son.Bisiklete bindiðimde arkadan destekleyip dengede durmam için tecrübesini konuþturuyor ayný zamanda düþtüðümde aðlamamam gerektiðini, kalkmasýný öðrenmem gerektiðini ve bunun için de önce kendimi güçlü hissetmem gerektiðinden söz ediyordu.
Rüzgar diyordum öyle deðil mi? Rüzgar esmeye devam ederken biz yolun sonuna gelmiþtik.Kocaman bir zeytin aðacý dibinde çatýsý olmayan eve benzer dört duvar vardý.Duvarda yazýlar vardý , her birinin anlamý ve hikayesi fakat yazaný belli olmayan yazýlar.Biri her nefesinde öldüðünü belirtirken bir baþkasý çayý yalnýz içince çok acý olduðunu söylüyor, diðeri de gökyüzü kadar uçsuz bucaksýz olan sevgisinden bahsediyordu.Ben yazýlarý okurken, O elinde iki sprey boyayla geldi .Bi an midemdeki kelebeklerin yeniden doðduðunu hissettim, kalbim dokuz sekizlik ritim tutmaya baþladý ve dilimden iki sözcük süzüldü 'Ben mi?' .
Uzun süre düþündükten sonra -Güven kokan adamým olur musun?- yazýverdim bir anda.Tanrým nasýl silecektim, ne söyleyecektim? Yanýma geldi ve yazýmý okuduktan sonra kendi yazýsýný okumam için elimden tutup diðer duvarýn önüne götürdü beni. Kocaman harflerle -Huzur okyanusu gözlerinde geçirmek isterim ömrümü...- yazýsýný gördüm ve suratýmda yeni doðan bebeðin tebessümü þeklinde bir tebessüm oluþtu.Nasýl olduðunu anlamadým fakat ellerim umut mavisi, gözlerim sevinç yeþili, dudaklarým özlem sarýsý, saçlarým tutku kýrmýzýsý oldu bir anda.O an zaman dursun istedim, midemdeki kelebekler uçmaya baþladýðýnda kalbim dokuz sekizlik ritmi tutturmuþtu çoktan. Artýk o benim güven kokan adamým bense onun huzur okyanusuydum.
Yepyeni duygularla tanýþmaya baþladým o andan itibaren.Nasýl olurdu da bir insan yanýndayken bile özleyebilirdi sevdiðini, nasýl olurdu da gözlerinden okurdu heyecanýný, nasýl olurdu da her þarkýda onu bulurdu? Galiba tanýmý yapýlamayan, anlatmaya çalýþtýðýmýzda dilimizin tutulduðu, kelimelerin kifayetsiz kaldýðý ve sadece yaþamaya deðer olan bu duygu aþktý... Aþkýn ta kendisiydi.
Çift kiþilik kurduðumuz hayaller bir gün muhakkak hayal olmaktan çýkýp bizim anýlarýmýz olmalýydý.Bir karavanýmýz olmalýydý bize yetecek kadar küçük balkonlu minik ama içinde kocaman bir aþk taþýyan karavan.Ýzmir'den Atina'ya, Atina'dan Paris'e tüm dünyayý dolaþacak bir karavan.Yýldýzlarýn altýnda beng-ü badeli gecelerimiz olmalýydý, yaðmur yaðarken beraber ýslanmalýydýk Roma sokaklarýnda.Neden olmasýn dedik, hayallerimizin peþinden gittik , kalbimizi koyduk ortaya, cesaretimizle yola çýkýp umudumuza yolculuða baþladýk...
Þimdi toz pembe hayallerimizi þarap kýrmýzýsý tadýnda yudumlamak için canla baþla karavanýmýzý hazýrlýyoruz.Ve yanýbaþýmdayken bile özlüyorum ben güven kokan adamýmý.Aþka inanmayan ben , mutlu çiftler görünce yapmacýk davrandýklarýný zannederken baþbaþka bir hikayenin ortasýnda buldum kendimi.Asla yapmam dediðim ne varsa yapmaya baþladým, bencilliðimden vazgeçip oncul oldum bir anda.Onsuz olmazlarým oldu.
Herkesin bir hikayesi varmýþ bu hayatta, benim hikayemin ana kahramaný güven kokan adamým...