Bana olan bakýþýný gördüðümde;
Annemi gördüm,yenilgilerimi gören sultanlar gibi…
Getir dedi,getir..gönül kitabýný görmek istiyorum…/Lavýko Rýndýk
Açtým gönül kitabýmý serdim önüne(Annem gibi kokuyordu)
Ýlk sayfa þöyle baþlýyordu;
Yaban otu ektim anne,yaban otu…
Yoksul olanlar adýna
Kavuþamayanlar adýna
Zulüm görenler adýna…
Hüseyine kavuþan Aþure adýna…
Baktý gözlerime,baktý…usulca,acýyarak…
Þair Ateþ aðacýdýr oðul,Su perisi,Gökteki bulut/Arasta
Topraktaki hüzünlü yara…
-‘’Bir Zeytin tanesini sevindirdin mi hiç oðul?’’
Döndü sayfalar birer birer;
Hiçbir kýymeti yok susmamýnda,öfkeminde diyordu diðer sayfalar
Kýrýk yakut olur göðsümdeki kýrlangýçlar/Sosinamýn
Kül yutan,sevgi yutan þehirlere sus biriktiriyorum
Yaþasýn Seviyor çýkan papatyalar….
Bermaz ovasý kokan kekikler ,ahlatlar…
Þalýma hüzün býrakan nota,akrep basenli yemeni
Ruhumu ölçüp ölçüp kefensiz býrakan ;diyordu sayfalar
-sen söyle Annem ,dedim sen söyle;Kederlenme…
-‘’Çok bin kere yazacaksýn oðul dedi ,çok bin kere öleceksin
Bütün mazlumlara,masumlara baðlanacaksýn’’
Sonra diðer sayfalara geçtik birlikte…(annem gibi gülüyordu)
En güzel süsü;gülümseyiþi diyordu mýsralar
Kýzýþan kýsraklar gibi,defne gibi…ölüm gibi.
Ne fark eder ki diyordu mýsra;Rosa gülü,Kýr gülü veya sakýz gülü olmasa
Benim olmadýktan sonra yalýnayak koþan zülüfler?
Yüzünde tatlý ,masum ,utangaç bir gülümseme ile
-Kim bu dedi ..kim oðluma,oðluþuma kan revan kalem kullandýran?
Sustum,,susmam lazýmdý da sustum…Söz verdim sýr vermem diye…
Yokluðu sedef,suskunluðu hançerin zulasý olan dedim sadece…
Çevrilen sayfada þöyle diyordu;
Küllenmiþ korlar adýna,
Kýrýlmayan incir dalý adýna,
Yeþilin kýyýsýnda duran dilber adýna,
Çobanaldatan kuþlar adýna…..Sevdim seni ey Zamansýz Güman../Harfsiz lisan…
Bal ile yýkananým üstüne,
Bozkýrlar,yabanlar,turnalar üstüne,
Ekmeðin üstüne ,tuzun üstüne..
Þimal yýldýzý üstüne….Sevdim seni ey Zamansýz Tufan…/Hecesiz lisan…
‘’Mýsraya gömülen gözyaþlarýmý ,göðsüme batan týrnaklarý
Kim çýkaracak þimdi? sen söyle annem, annem….’’
Yüreðin son sayfasý gelmiþti sonra ve sonra…
Ey Asil ilham,Ey yaþlý kýta,ey sürülen mazlum halklar
Sesleniyorum size,þiir yazýn bana,yarýnlara,kardeþliðe
Annemin gözünde gözyaþý gördüm ki…
Aðlasa; yaðmur dökülse ortadoðuya,bereket fýþkýracaktý Anadoluda,Mezopotamya da…
Bu seferde þair sormuþtu soruyu, yüreðin son mýsrasýnda;
-O Dudaðýnýn yanýndaki kývrýmda þiirdir..okuyan ben isem,
-Sarý kavga çiçeðim ne zaman açar Gürcü gürcü..?
Ne zaman dinecek bu ayrýlýk,bu aykýrýlýk, bu çöl saatler?
Ne zaman insanca yaþayacak bu mazlum kavimler, hepimizler?
Ne zaman Celladýna gülümseyecek embesiller,emperyalistler?
-‘’Bir þairi susturmak en büyük cinayet oðul,en büyük cinayet’’ dedi sadece…
Ah Annem;
Ah þalýma hüzün býrakan ,
Ah bin yýllýk ahlar aðacým,
Ah Kavgamýn orta yerinde gözü yaþlým,
Gülümse bana,Sadece gülümse,bir umuda gülümser gibi…
Zebura,Tevrata,Ýncile,Kurana gülümser gibi…
Beni þimdi Anladýnmý Anne?Anladýnmý Anne?Anladýnmý Anne?

Servet ALKAN
11.10.2017/Malatya