Kötü insan korkuya itaat eder, iyi insan sevgiye. -Aristoteles |
|
||||||||||
|
Kalabalýklar içinde ruhuna dokunacaðým. Ýçimi eze eze el olmanýn bedelini durup dinlenmeden ödemeni bekleyeceðim. Ben de o arada kýymanýn; sevdiðine, sevenine, özeline, kýymetline, canýna, canýmýn içisin dediðine ne demek olduðunu öðreneceðim. Durmanýn duraðýnda sahipsiz bir müdavimim bundan sonra. Sadece duracaðým. Allahýn unuttuðu bir güldüm. Suyumu kendim temin ediyordum. Gülüm diye diye suyumu kuruttun. Geriye dikenlerim kaldý, bir bana batan. Sen de sus. Susmanýn duraðýnda kal. Ki, kimseye gülüm demeyesin. Kimsenin gülünü soldurmayasýn.. Kaybetmek bir insanýn en derin yarasýdýr. Ama kaybetmenin de çeþitleri var. Yakýnýný kaybedersin, iþini kaybedersin, oyunda kaybedersin, sevdiðini kaybedersin ve en sonda inancýný kaybedersin. Hani derler ya kalmadý artýk, ne umudum, ne isteðim, ne inancým. Ýnsan bu en lazým duygularýný tüketmek gibi zor bir imtihandan geçer. Bazen de umudunun ve inancýnýn var olmasý sayesinde dört elle tutunduðun hayatta, biten, kalmayan söz konusu duygularýn yok oluþu seni var eder, yaþama baðlar. Düþtükçe kalkarsýn, kalktýkça güçlenirsin. Güçlendikçe kendine dönersin. Kaybettiðin her þeyi bulma çabasýna baþlar, bir daha bir daha bir daha ben varým, ben burdayým dersin. O vakit geldiðindeyse, herhangi bir akþamçaðý kendin kendini uzun zamandýr hareketsiz durduðun yerden alýr, deniz manzaralý, ýþýl ýþýl parlayan yüksek tepe baþýnda bir kafeye götürür “Aç gözlerini. Bak bu hayat senin. Bu güzelim hayatý kaybettiðinde, ben kaybettim, kalmadý artýk dersin. Þimdi ver elini. Uçalým bulutlarda.” dersin. Ayrýlýðýn 23. günü. Bitmek bilmeyen umut ve inançla beklemeði, durmayý öðretiyordum kendime. Güçlü kalmak ve yaþamak mücadelesi veriyordum. Ama Allah þahit o bir saniye aklýmdan çýkmamýþ, benden zerre gitmemiþti. Sanýrým sevgimin ahlaký onun karakterinin ahlakýný üsteliyordu. Düþünsenize cansýz, kalpsiz bir duygu ahlak dersi veriyordu. Hem de kalbim var deyip ortalýkta gezinen bir insancýða. Ayrýlýrken “Ben senin en çok kalbini sevmiþtim” demiþtim bir de masumca. Hayatýmda ilk defa kendimden, sözlerimden ve sevgimden utanýyordum. Bir ihanet sancýsý nefrete karýþýp yerlebir etmiþti dünyamý. Yýllarýmý verdiðim bir adamýn ya da adam sandýðýmýn gözlerine haram deðmiþti. Toparlanýp gitmiþti, geri dönmüþtü layýk olduðu dünyasýna. Yolcu etmemi bile beklememiþti. Sen sus artýk, gönlüm. Bize susmak kaldý. Býrak, onu onun gibiler sevsin. Herkes kendine yakýþaný yapar. Gitmek, ihanet etmek, yok etmek onun kendine yakýþtýrdýðý þeyler. Bunu böyle bil ve sus artýk, aðlama.
ÝzEdebiyat yazarý olarak seçeceðiniz yazýlarý kendi kiþisel kütüphanenizde sergileyebilirsiniz. Kendi kütüphanenizi oluþturmak için burayý týklayýn.
|
|
| Þiir | Öykü | Roman | Deneme | Eleþtiri | Ýnceleme | Bilimsel | Yazarlar | Babýali Kütüphanesi | Yazar Kütüphaneleri | Yaratýcý Yazarlýk | Katýlým | Ýletiþim | Yasallýk | Saklýlýk & Gizlilik | Yayýn Ýlkeleri | ÝzEdebiyat? | SSS | Künye | Üye Giriþi | |
Book Cover Zone
Premade Book Covers
ÝzEdebiyat bir Ýzlenim Yapým sitesidir. © Ýzlenim
Yapým, 2024 | © Nurane Taðýyeva, 2024
ÝzEdebiyat'da yayýnlanan bütün yazýlar, telif haklarý yasalarýnca korunmaktadýr. Tümü yazarlarýnýn ya da telif hakký sahiplerinin izniyle sitemizde yer almaktadýr. Yazarlarýn ya da telif hakký sahiplerinin izni olmaksýzýn sitede yer alan metinlerin -kýsa alýntý ve tanýtýmlar dýþýnda- herhangi bir biçimde basýlmasý/yayýnlanmasý kesinlikle yasaktýr. Ayrýntýlý bilgi icin Yasallýk bölümüne bkz. |