Bahtiyar coþku doluydu. Evde fazla kalamazdý. Peþine düþtüðü yeni iþi için kývranýp duruyordu. Akþama doðruydu. Hazýrlandý karýsýna ve kýzýna sarýlarak vedalaþtý. Bahtiyar “Biraz dinlenerek kendimi kolay ödüllendirmek yerine bir iþ bitiyor diðerine baþlýyorum. O yüzden yanýnýzda fazla kalmak istemedim. Ýþimizi düzene korsak buradaki tüccarlýðýmý býrakacaðým, sizleri yanýma alacaðým. Ama öncelikle bana söz verin. Belki iþimiz bir iki hafta sürer. Bu zaman zarfýnda telaþlanmak yok. Suriye’deyken irtibatýmýz kesildi telaþlandýnýz. Haklýsýnýz ama Türkiye’nin her yeri benim. Kaybolmam kolay kolay.”

Lara “Baba kaybolursan ne olacak o zaman. Türkiye geniþ bir yer. Ýnsanlar yabancý ama tanýdýk. Seni onlara sormanýn en iyi yolu bize yanýnda telefonun olmasý. Biliyorum gittiðinde çok gezeceksin. Kaybolsan bile Türkiye’desin. Ýnsanýn kendi evinde kaybolmasý eðlencelidir. Bir fikrim var. Bir kaðýda ismini ve adresini yaz. Ne olur ne olmaz seni kaçýrdýklarýnda telefonunu alýrlar ama not kaðýdýný almazlar. Baþýna bir bayýlma gibi bir þey geldiðinde o nota bakarlar seni bilirler.”

Bahtiyar “Lara doðru söylüyorsun. Hemen dediðini yapacaðým. Ama bir daha endiþeniz olmayacak.” Bahtiyar hemen ayakkabýlarýný çýkartýp içeriye girdi odasýna geçti.Bir kaðýt parçasýna ismini ve adresini yazdý. Boynundaki muskanýn içine sýkýþtýrdý. “Bakýn not burada, beni fidye için kaçýrsalar bile yerimizi, evimizi tespit edemezler. Çünkü not kaðýdýna kendi evimizin deðil uyduruk bir adres yazdým.”

Mehtap “Sen ne olur ne olmaz cep telefonunu yanýnda taþýma.. Fideyeciler bizim ev adresimizi ve telefonumuzu öðrenirlerse dolandýrýcýlýk aðlarýný daha çok örerler.”

Bahtiyar “Sen de doðru söylüyorsun. O zaman bana PTT kulübesinden telefon etmek düþüyor.” Dedi kýzýna döndü. “Kýzým sana dönüþte büyük bir sürprizim var. Annene ve evimize sahip çýkarsan hem ben sevineceðim hem sen.”

Lara ses çýkarmadý. Babasýna sarýldý, annesi ile babasýný annesi ile arabalarýna kadar geçirdi. Bahtiyar korna çalarak hareket etti.

Yol trafiði þehir içinde yoðundu. Bahtiyar birkaç kez trafik lambalarýnda durdu. Bir kýrmýzý ýþýkta dururken radyoyu açtý. Yine gerilim yine ABD ve Türkiye. Suriye’nin kuzeyinden çekileceðini vadeden ABD sözünü tutmuþ. “Heyt be aslaným benim. Buna içerim ama trafikteyim. Alkole hayýr kolaya evet. Bir çok uzman kolayý kötülüyor. Tahýma etmedikleri yok. Annem tahýma sözüm yok derdi bir yiyeceði eleþtireceðinde. Ben ise tahým yanlýsý deðilim. Çünkü midem alkolün tadýný biliyor. Hangisi güzel, alkolü mü her gün içsem kolayý mý. Alkol her gün içiliyorsa masum kola niye içilmesin. Ýþte felsefenizi çürüttüm sizi gidi uzmanlar. Heyt be.” Diye söylendi. Sonra bir marketin önünde durdu.

Marketten birer litrelik üç adet kolayla çýktý. Arabasýnýn ön koltuðuna býraktý. Yeniden hareket etti.

Þehirden çýkmýþ il sýnýr tabelasýný geçmiþti. Yan koltuða uzanýp kolalardan birini alýp kapaðýný açtý. Yudumlamaya baþladý. Kolalarý belirli güzergahlarda içecekti. Þimdi içtiði Toprakkale’ye olana kadardý. Diðer ikisi Ceyhan'ý geçerken, diðeri Adana’ya yaklaþýrken.

“Ölümsüzlerin þehri Adana.” diye söylendi. “Ýlyas’ýn, Hýzýr’ýn bilimum ölümsüzlerin kenti. Yaþar Kemal bile öve öve bitiremedi. Ne yazýktýr ki Ermeniler tarafýndan yapýlan katliamlarý da yaþadý. Ermeniler’in dilinde Adana ismi Kilikya.” Diye düþündü. Aklýna Antakya geldi. Orasý da Büyük Ýskender’in komutanlarýndan Antiakos’un isminden gelmeydi. Osmaniye mi, orasý da önemli. Belediyesi her yýl roman yarýþmasý yaptýðýndan dolayý.

Ýkinci kola vakti geliyordu. Torakkale tepesine bakarken “Burasý Yaþar Kemal’in yazdýðý Yýlanlarýn Öcü romanýnýn filminin çekildiði tepe.” Dedi. “Ey Toprakkale seni düþünmeme sen mi izin veriyorsun yoksa düþünmeye kendim mi izin veriyorum. Evet sen izin verdiðin için seni düþünebiliyorum. Bir insan nedir ki seni düþünebilsin. Sen hem izin veriyorsun hem davet ediyorsun. Ama davet ettiðinde gizliliðini korumak için bazen fark edilmiyorsun.” Diye Kolasýnýn son kalýntýsýný da yudumladý.

Rýdvan’la Tren istasyonunda randevulaþmýþlardý. Çünkü onun evi nerede bilmiyordu. Uzaktan Adana görünür oldu. Kentin yer yer ýþýklarý uzaktan seçilebiliyordu. Arabasýnýn hýzýný düþürdü. Kente yoðun bir trafik içinde girdi. Hemen ileride köprüyü geçtikten sonra terminal göründü. O köþeyi döndü. Ardýndan tren istasyonu güzergahýna girdi.

Ýstasyona geldiðinde Rýdvan’ýn araba farlarýný yakýp beklediðini gördü. Bahtiyar arabasýný stop ettirdi, aþaðýya indi.

Rýdvan “Hele hoþ geldin. Sen uzun yoldan geliyorsun. Acýkmýþsýndýr. Benim haným evde öðlenden beri neler hazýrlamadý ki. Hepsi senin için.” Dedi ekledi. “Telefonun hep ulaþýlamýyor diyor. Neden?”

Bahtiyar “Evde bir antlaþma yaptýk. Yanýmda telefon taþýmayacaðýma dair. Endiþemiz fidye için kaçýrýlýrsak onlara kolaylýk saðlamamak. Biliyorsun ne kadar ifþa o kadar tehlike.”

Rýdvan “Geç bunlarý, endiþelerine saygýlýyým ama endiþe ile de iþlerimiz yürümez. Gerçi bende de endiþe var. Eðer yeni iþimize adapte olursak eski endiþelere sünger çekeceðiz. Bir daha fidye deme moralimi bozma ve beni takip et.”

Ýkisi de arabasýna bindi. Þehir içinde yavaþ bir hýzla yol aldýlar.


Tuna M. Yaþar