Babam geç geldi eve,
Meðer çýkmýþ göreve.
Ve odamýza girdi,
Birde tablo getirdi.

Ablam elinde aldý,
Açtý ve baktý kaldý:
“___ Baba, bize mi?” dedi,
Ve þunlarý söyledi:
“___ Aman ne hoþ çizilmiþ,
göz yaþlarý dizilmiþ.
Ne sevimli ve masum,
Fakat belli incinmiþ.”

Böyle deyince ben de,
Gittim baktým ve hem de,

Dedim:
“__ Güzel hoþ ama,
hüzün verdi o bana.
Hep aðlýyor gülmüyor,
Sevinç nedir bilmiyor....

Bizim evde gülen var,
‘anne,baba’bilen var,
aðlayýnca gözünden,
yaþlarýný silen var.

Geziyor, oturuyor,
Bak kardeþim uyuyor.
“ ey nur topu “ deyince,
kulaðý da duyuyor.

Resim yapmacýk,cansýz.
Etsiz, kemiksiz, kansýz!..
Hal böyleyken yine de,
Olamýyor ressamsýz!..

Ya bu canlý nur çocuk,
Seyredelim dur çocuk,
Gelirsin getirirsin,
Her eve huzur çocuk...

Mýþýl mýþýl beþikte,
Dün dikeldi eþikte,
Her gün deðisen tablo,
Hele bir gör gençlikte...

Düþündürür insaný,
Bu tablonun ressamý!..
Hani annem demiþti,

“ –herþeyi yarataný,
oðlum allah’ý taný,
OÐLUM ALLAH’I TANI!..”