Yokluðunun gölgesi düþüyor yalnýzlýðýma
Ve yokluðunun öfkesi,
“Maziden bir demet” bu oluyor senle dolu günlüðümün ismi
ve günlüðüm ; yalnýzlýðýmýn utangaç resmi ...
Esefleniþime de bir isim gerek þimdi
Parkta oynayan çocuklar takýlýyor gözüme
Ve köþe bankta oturan iki kiþi, iki kelime ;
“Seni Seviyorum ”...
Buram, buram tütüyorsun gözümde
Saat bilme kaçý gecenin
Ve bilmem kaçýncý sigaram bu kendi kendine tükenen
Bir mektup, bir selam ,
belki de küçük bir “alo” beklediðim senden
sensiz dolaþýyorum bu kentin sokaklarýný
ve sessiz...
bir flash daha patladý
bir resim daha eklendi sensizliklerle dolu albümüme
Ne güneþ doðmaya cesaret edebildi ,ne rüzgar esebildi ,
Ne de yaðmur yaðabildi.
Filan þehrin filan mahallesinde ;
Aþký kendinden büyük, kendi aþkýndan ,
Yandý , eriyip bitti aþk dolu bir yiðit.
Avdeti yok bu meçhule uzanýþýn ;
Meçhule yol alýþýn tövbesi
Meðer ne çok sevmiþim seni .

Yüksek binalarýn gölgesine sýðýnan köpekler gibi aç
Ve susuz çöl ortasýnda dolaþan bir bedevi
Ne uykusuzluðum ne yorgunluðum belli
Kaçýyorum birer birer çift ayaklýlardan ;
belki de tek fark bundan .
Kuþlar gibi özgür olmak isterdim göklerde
Aðaçlar gibi hür, çiçek vermek mevsime ;
Ýki kelime ; “Seni Seviyorum ”
Yine bir hayat ve bir hayata bin kere ölmek
Yalnýzlýklarýmýn tanýmý : en büyük fahiþe benim demek !
Sahi albüm diyordum
Yokluðunun resimleriyle dolup taþan bir albüm
Sen gittin gideli sevdiðim : ne yaþadým , ne öldüm .
Aþktan bahsediyor bütün mecmualar;
Benim bahsedilecek bir aþkým olmadý bile
Muhtaçlýðým sana firakýna yandýðým !
Hem gündüz hem gece...
Nede çok sevmiþim seni; ve nede büyük hasretmiþ
Beni yakýp bitiren
Dönenim hiç olmadý ya, çok oldu giden .

Yüzümü kapadým günahlarýma
Yüzümü kapadým sensizliklerime
Bir flash daha patladý, bir resim daha eklendi
Yokluklarýmýn albümüne ..

Mustafa Çelebi ÇETÝNKAYA
04 Temmuz 1999 (20:50)