Gerçi þimdiki çocuklar hârika mý, yoksa bizim zamanýmýzda mý imkânlar yoktu bilmiyorum ama; eskiden doðrudan sýnýf geçen, sýnýfta kalmadan öðrencilik yaþamýný tamamlayan kiþiler parmakla sayýlýrdý. Hele taktir almak, teþekkür almak, Türkiye’de vatandaþ olmak kadar zordu.
Bu günlerde ÖSS, LGS gündemde olunca, öðrencilik anýlarým aklýma geldi. Daldým gittim, 25-30 yýl öncelerine…
18 yýl okula gittim. 1 yýl da lisans tamamlamayý sayarsak, 19… Þimdiki çocuklar gibi günde 5-6 saat ders çalýþmazdým ama, çok da tembel sayýlmazdým. Buna raðmen teþekkür belgesi nasýl olur, taktir belgesinin þekli, rengi nasýl olur hiç bilmem. Ýkmâle kalmadan direk geçip, kesintisiz bir yaz tatili yaptýðýmýz da az olmuþtur.
Her gittiðim yeri kuruttuðum gibi, uðursuzluðumdan okullar da hep nasibini aldý.
Sene 1971… Þimdiki gibi Anadolu liseleri, Fen liseleri filan yok. Sýnavla öðrenci alan askeri liseler, öðretmen okullarý, polis okullarý, yapý sanat liseleri, tapu kadastro liseleri gibi okullara herkes girmeye çalýþýrdý. Benim askeriyede, polislikte filan gözüm yok. Ortaokulu bitirdik, öðretmen okulu sýnavýna girdim. Talep çok fazla. Örneðin 50-60 kiþi alýnacaksa, 700-800 baþvuru var. Teþekkürlü, takdirli, madalyalý bir öðrenci olmasak da, kazandýk nasýl olduysa. Baþladýk okula, o da ne? Bizim 3 sene okuyup, öðretmen olacaðýz diye baþladýðýmýz okul, ben okula adýmýmý atar atmaz 4 yýla çýktý. Benim yüzümden yüzlerce öðrenci de 1 sene fazla okudu.
Neyse 4 sene sonra okulu bitirdik. Sýra geldi üniversite sýnavlarýna. O zamanlar, dersane yok, özel ders yok. Laf aramýzda biraz da haylazlýk var. O yýl Öðretmen Okulu 300 civarýnda mezun verdi. Bir kýsmý ilkokul öðretmenliðini tercih edip üniversite sýnavlarýna girmedi. Girenlerin sayýsý 150 civarýndaydý. Özellikle son sýnýftaki zibidiliðimizden dolayý, benim sýnavý kazanacaðýma ihtimal veren pek yoktu. Hatta öðretmenler, çok baþarýlý 10-15 öðrencinin tercih formlarýný kendileri doldurup, uçak mühendisliði, týp fakültesi gibi süper okullarý iþaretliyorlardý. Beni hiç kaale alan yoktu. Hatta felsefe hocamýz “Sen üniversiteye girersen, ben öðretmenliði býrakýrým” diye de saðolsun bana moral vermiþti. Uzatmayalým girdik sýnava. O zamanki sorularýn büyük çoðunluðu genel yetenek sorularýydý, ezbere dayalý sorular azdý. O yýl bizim okuldan 3-4 kiþi kazandýk. Bir arkadaþ Ankara Siyasal’ý, ben Gazi Eðitim Türkçe’yi, bir arkadaþ Ticaret Turizm Yüksek Okulu’nu… Gerçi Nurettin Hoca sözünde durmadý ya, yine de tebrik edip, gönlümü aldý. Ben de ýsrarcý olmadým, adamý mesleðinden etmenin âlemi yok diye…
Hani dedik ya, bastýðýmýz yerde ot bitmez diye. Gazi’ye kayýt yaptýrdýk, okula baþladýk. Olaylar nedeniyle okul 1 yýl kapatýldý. Her yerde olay var da, sýrf ben orada olduðum için sadece Gazi kapatýldý. Velhasýl 3 yýl diye girdiðimiz okulu da 4 yýlda bitirdik. Binlerce öðrenci de benim ateþime yanýp, 1 yýl geç diploma aldý.
18 yýllýk öðrencilik yaþamýmýn en ilginç yaný, hiç kopya çekmemem oldu. Hiç beceremedim o iþi. Gerçi sað-sola çok bakardým, 1-2 soru çalardým ya, kendi imkânlarýmla kopya çekip beleþten birkaç not fazla alamadým hiç; hâlâ yanarým o beceriksizliðime… Bir kez deneyecek oldum, kýyamet koptu.
Öðretmen Okulu’nda bir Dindersi hocamýz vardý. Yazýlýlarda soruyu sorar, arkasýný döner, yazýlý boyunca pencereden dýþarýyý seyrederdi. Zil çalýnca kafayý çevirip, kaðýtlarý toplardý. Herkes, kitaplarý masanýn üzerine çýkarýr, dualarý, sureleri, Ýslamýn-Ýmanýn þartlarýný harfiyen yazardý. Ben yapamadýðým için 6-7 filan alýrdým, sýnýfýn tümü 9-10 alýrdý. Yazýlýlarý okuyunca da Hoca bana kýzardý, “Sen nasýl Müslüman evlâdýsýn, bak arkadaþlarýna; herkes 10 alýyor, sen 7’yi geçemiyorsun” diye. Tabi “Hocam herkes kitaptan yazýyor, ben bildiðimi yazýyorum, bu fark ondan” diyemediðim için de, hocanýn gözünde “kâfir” gibiydim. Bir gün “kâfir”likten kurtulayým diye, Dindersi yazýlýsýnda hoca sorularý sorup arkasýný dönünce, herkes gibi ben de kitabý masanýn üzerine çýkarýp yazmaya baþladým ki; olan oldu... Öðretmenlik yaþamý boyunca yazýlýlarda hep dýþarýyý seyredip, hiç sýnýfa dönmeyen Hoca’nýn dönüp bakacaðý tuttu. Kafayý çevirir çevirmez de, beni görmez mi?... Hýþýmla kalkýp geldi, benim yakama yapýþtý. O dev gibi 2 metre boyundaki adam, bir aðlamaya baþladý ki sormayýn. Bir yandan hüngür hüngür gözyaþý sel olup çaðlýyor, bir yandan da “Müslüman evlâdý kopya çeker mi” diye beni hýrpalýyordu. Bu arada herkes kitaplarý kaldýrdý, bir tek ben yine Hoca’nýn gözünde “kâfir” kaldým.
Hoca'mýzýn aðlayýþý bize öyle ilginç gelmiþti ki, bir baþka yazýlýda, notlarý iyi olan ve sýfýr" aldýðýnda ortalamasý tkilenmeyecek bir arkadaþý ayarttým. Kopya çekmesi için ikna ettim. Yazýlýda, Hoca, yine sorularý sorduktan sonra her zmank gibi yine dýþarýyý seyretmeye daldý. Bizim arkadaþ kitabý masanýn üzerine çýkarýp kopya ekmye baþladý. Tam o sýrada ben Hoca'ya seslenerek, "Hoca'm, þu soruyu anlaymadým" dedim. Hoca dönünce, bizim kopya çken arkadaþý gördü ve "Müslüman evladý kopya çeker mi" diyerek, iki gözü iki çeþme yine aðlamaya baþladý. Hoca'nýn aðlmasý okulda aylarca konu oldu.
Velhasýl, hayatýn tümünde olduðu gibi öðrencilik yaþamýmýn da her karesinde þanssýzlýk yakamý býrakmadý. Daha buna benzer neler oldu neler. Ama þimdilik içinizi daha fazla karartmayayým. Diðerlerini de sonra anlatýrým.