ne kadarýna alýþýksýn kuþlarý seyrederken ölümü düþünmeye,
hiç uðruna yaþanýlmamýþ
baþka bir baharýn içindeki o derin sessizlikte kývrýlan
yalnýzlýk kadar sancýlý aðrýlarla uyanmak varken sabahlarý...
anlamlara yüklenmesi bekleneler çoktan kendilerine bile küsmüþ,
hiç yalvarmadan kaç kere uçurumlardan düþtünüz ki
düþerken yalvarmayý seçtiniz.
aktýðýný hissedersin bir an damarlarýndan akanýn kan olduðunu;
ama yanýlgýn pek geç olmaz ardýndan þüphelerin seni býrakýrken
''yaþamak her zaman ince bir çizgiyle ayrýlýr ölümden'' derler kimileri...
kimler o çizigiyi oyuncak etmiþ yada onu kimler çizmiþ
hep bu sorularlamý yaþayacak bir mekanizmanýn ardýnda yatan sýr..
bunu sormaya ya gücün vardýr yada yoktur
ne kadar sorarsan o kadar uzaksýn yalana ve yanlýþa diyerek
kaç defa doðrularýmý üst üste sorguladým ben bile bilmiyorum.
hayatýn bir anlamýnýnda sorular olduðunu öðrenmek
sadece lise sýralarýný aþýndýrmakla kimisine yeterde artar bile...
kimse tahmin edemezdi gece uykularýnýn arasýnda
yalnýzlýðýnýn seni kaldýrýp sürekli düþündürmesinin
sana vereceði büyük ziyaný ve anlarken daima acý çekmeyi...
düþünmek ne kadar yorucu deðil mi?
düþünürken bir insan herþeyden özgürdür
lafýna katýlmadan edemiyorum;
ben hatta, hayattan bile özgür hissediyorum kendimi,
sanki ölmüþ gibi sessizz,
ölmüþ gibi yalnýz
ve bir o kadarda dedikleri gibi hafif bir beden üstündeyim sanki
uçmaktan yorgunum kantlarýmý her çýrptýðýmda.
herþeyden soyut olmak dediklerini yaþarsýn biraz çekinerek
ve de korkarak
çünkü hiç soyut olmamýþsýn bugüne kadar diye kaç insan ayýplar seni,
sen yinede sen olmaktan vazgeçme
çünkü seni sen yapan herþeyde yine biraz sen varsýn.
birinden vazgeçersen makinanýn diþlisinin;
zaman seni de bir kurt gibi kemirir bir yanýndan,
ta ki bütününü yok etmeye yeminli bir aðaç kurdunun
koca bir çýnara yaptýðý acýmasýz saldýrý gibi.