ormanlar geçtim,
nehirler,
gökyüzüne uçtum...
derinlere daldým...

ama hep ayný renk her yaným
hep ayný parlak körlük
asla geçmiyor baþýmýn üzerindeki
- senden yoksunluk -

þarkýlar dinledim,
yüzlere baktým,
kendime ayna tutup,
kimsesiz bir korkuya prangalandým...

sonra,

kelebeklere seslenip,
aðaçsýz ormanlardan,
o kurumuþ nehirlerden,
gri gökyüzünden,
bulanýk denizlerden,
kýrýk aynalardan,
notasýz þarkýlardan
sözeden kalbini
kanatlarla korumalarýný diledim...

sence kanatlar taþýyabilir mi artýk seni?
bu kadar acýyla yüklenmiþ,
bu denli günahkarken sen,
sence kanatlar uçurabilir mi seni alýp yalan dünyandan?

yarý kelebek bir periyim ben,
yüzümde hep ayný rengin yansýmasýný dileyen...
yarý insan bir - varlýksýn - sen,
gözlerinin rengini bile gizleyen...