Büyük bir bahçe ve ölüm için aklýma gelmiþ her þey mevcut. Yalnýz gözüm varacaðým yöne dönmüþ çoktan. Ayaðýmýn altýnda patlayan, mayýnlar, silahlar… Özüm gökte… Bahçede kocaman bir aðaç. Uzun bir ip. Kafa modasýna göre serbest býrakýlmýþ düðüm boþluðu, istediðini hayal et!

Ýpin ucuna asýlý, benim aþýk olduðum kýzla çýkacak kadar aþaðýlýk olan, eski bir arkadaþým. Yok, yok! Olmadý! Öðretmenlerim asýlý aðaca! Vaka-i Vakvakiye’yi de öðreten onlardý! Çok hunharca!

Kim var o ipin ucunda?! Durma, yarat! Her þey sana kalmýþ. Kim asýlý, can çekiþiyor? Aldatan eski kýz arkadaþým mý? Olmaz! Bu senin için çok basit! Hem zaten o çoktan öldü.

Silah sesleri kulaðýmý çýnlatmaya devam ediyor. Ýpin ucunda kendin! Can çekiþiyorsun! Ölüyorsun…

Birileri kim bilir ne zaman gelecekte, alacak ruhunu? Hele cesedin?

Ýpin ucunda ayna! Aynada kendin! Kendinde geçmiþin! Ayna boþlukta sallanýyor…

Peki hiç aynalar ölür mü? Ya da biz öldüðümüzde gördüklerini siler mi?

(Aynada üzgün yüzün ve hüzünlü þarkýlar…)

Aynalar unutur mu?

…

Bilmiyorsun…
Yaklaþýyorsun…

!!!!!!Sessizlik!!!!!!

Satýlýk intihar uçurumunun boþluðundasýn! Gözün gökte, dikkatsizsin!

Boðaz köprüsünden atlamak için evinden çýkan ve yolda trafik kazasýndan ölecek kadar þanslýsýn sen!

!!!!!!Sessizlik!!!!!!

Boþluktasýn…
Düþüyorsun…
Ölümü seçerken ölüyorsun…

Farkýna varmadan…!