Ben, böyle olacak adam deðildim bu þehirde
Geceleri ters yürümezdim sokaklarda
Karanlýklardan korkarým, bilirsin.
Ben, böyle olacak adam deðildim.
Sabahlarý bir yudum çay içmek nedir bilmezdim.
Gözyaþlarýmla ýslanacaðýmý söyleseler, inanmazdým!
Ve umutlarýmý yakarak ýsýnacaðýmý sanmazdým!
Koynuma beyaz güllerimi alacaðýmý,
Yýldýzlarla sabahlayacaðýmý, tahmin bile etmezdim...
Oysa þimdi, þimdi yanýyorum...
Gözlerim kanýyor avuçlarýma
Ben, böyle olacak adam deðildim bu þehirde,
Sevmek nedir bilmezdim.
Sonra, sonra aðlamak, aðlamayý beceremezdim bile
Ben, böyle olacak adam deðildim, bilirsin.
Gözyaþlarýmý alevlerin üzerine akýttým,
Alev acýmadan, gözyaþlarýmý yaktý.
Gözlerimden alev akýttým,
Kendimi yaktým...
Oysa ben, ben suçsuzdum.
Adýmý umutsuzluk, adýmý gözyaþý, adýmý ölüm koydun,
Caným acýdý, sustum.
Oysa ben, ben, böyle olmayý hakkeden adam deðildim.
Ben, böyle olacak adam deðildim bu þehirde,
Dumaný bol bu þehri, senin kadar severdim, bilirsin.
Þimdi, çok sevdiðim bu þehri, boynu bükük beyaz güllerimi,
Ve...Ve seni sana býrakarak gidiyorum...
Ardýma bile bakmadan, gözyaþlarýmý toplayarak gidiyorum!
Senin gibi insafsýz, senin gibi, acýmadan gidiyorum!...
Giden sen, kalan ben ve aðlayan, yine ben
El salladýðýn treninin ardýndan koþan,
Ve...Ve alaycý gülüþlerini toplayan, hep ben oldum.
Þimdi sýra bende!
Bir kendim, bir ben, bir de...
Bir de yüreðimdeki aþklarla gidiyorum sensizliðe!...