Gittiðin için kýzabilirdim sana, nefret edebilirdim senden. Tüm giysilerini toplayýp bir eskiciye yok pahasýna verir, fotoðraflarýný küvette yakabilirdim. Senden kalan, sana ait ne varsa bir kalemde yok edebilirdim hepsini.
Gittin, bahçede fesleðenlerin kokusu gitti, ekmeðin tadý gitti, ömrümün yarýsý gitti. Gittiðin için kýzamadým sana. Haklý bir nedenin vardýr, bilirim. Her gidenin geçerli bir nedeni vardýr zaten. Kimi yaþamý arar, kimi ölümü, kimi aþký. Kimi paranýn peþinde koþar hayallerini kaybeder, kimi ise hayallerinin peþinden koþarken parasýný. Hepsinin kendince bir nedeni vardýr ama.
Kimisi arada bir hatýrlatýr kendini, gider ama unutulmaya katlanamaz. Geride kalanlar onsuz yaþayamasýn, özlesinler onu ister. Yýkmak için gider yani. Bazýsý, gidiþ o gidiþ, ne bir kart ne bir telefon. Zaman geçer, onsuz da yaþamaya baþlanýr býraktýðý yerde. O da bunu bilir, içi içini yer bitirir.
Her gidenin bir türküsü vardýr, giden gider de arkasýna bakmadan, kalanlar hep aynýdýr nedense. Kalanlar hiç deðiþmezler. Kalanlar aðlar, kalanlar acý çekerler. Onlara seçme þansý verilmemiþtir hiç. Onlar kalmýþlardýr çünkü, umutsuzca gidenleri beklemeye mahkumdurlar. Beklerler…Zaman geçer, ne giden geri gelir, ne kalan kalýr olduðu yerde. Bir gün bir yerde karþýlaþýrlar belki. Bakýþýrlar birbirlerini sahiplenircesine. Oysa her þey deðiþmiþtir. Yani giden bir baþkasýnýn kalanýdýr artýk, kalansa baþkasýnýn gideni. Bu sefer anlarlar birbirlerini, iþ iþten çoktan geçmiþtir……