Bostancý sahilinde yapmýþtým sarý sarý kumlardan ilk kalemi. Ve o gün vurmuþtum kalbime düþlerimdeki krallýðýn kapýsýna kilit taki o gelene kadar. Ki anlayacaktým geldiðini içimde tutuþturduðu ateþin kaf daðýnýn karlarýný eritmesinden.
Kaç mahpus yýlý düþlerime girip çýktý. Düþler ki uçsuz bucaksýz, düþler ki yaþanan hayata ve acýlara aykýrý. Ama bulamadý aradýðýný gönül.
Kasýmýn soðuðu bastýrmýþ, kýþ sokulmuþtu içimize davetsiz bir misafir gibi. Güneþ kara kara bulutlarýn ardýna saklanmýþ, gülüyordu sinsice. Ben ararken sýcak bir tebessüm titriyordum iliklerime kadar sessizce.
     Ve seni gördüm üþümüyordum artýk. Düþündüm yýllarýn esareti bitecek miydi? Açýlmaz dediðim kapýlar açýlacak mýydý acaba. Ýnan onu sende çok aradým.
     Nereden bilirdim bana kaf daðýnýn ardýndan baktýðýný, unutulmuþluðunda ötesinde yapayalnýz bir baþýna açan umut çiçeklerimi sessizliðinle solduracaðýný.
     Ama anlamamýþsýn gözlerinde parlayan yýldýzlarýn, beni sana deðil onun hayaline getirdiðini. Ben hala onu kumdan kalelerimin önünde yalancý ýþýklarýn aydýnlattýðý yarýnlarýmda bekliyorum. Elimde bir anahtar ve sonsuz sevgimle...