Yaðmur yaðýyordu,
Susuzluðun tükettiði insanlar üzerine.
Onlar tüm çareleri denemiþti,
Ve çaresizlikleri yüklenip omuzlarýna,
Daha mutsuz hayatlara göç etmiþlerdi,
Ve sevgilim bir sen bir de ben yaðmuru ümid ettik,
Ellerimizin bize verdiði gücü sevdik,
Bir tek biz inandýk (acý çekme pahasýna)
Aþkýn sonsuz olduðuna...

Tüketmeyi seçmediðim bir yola yolcu oldum,
Yüreðime sakladým gözlerini,
Anlamaya çalýþtým çocukça bir ruhla,
Hesapsýz ve kitapsýzca...

Þimdi gidiyorsam,
Sonsuz bir huzurla, baþka bir yola,
Baþarma gücümüze inandýðýmdan,
Ne korkulara, ne geçmiþ yaþantýlara,
Ne de özümsediðimiz umutsuzluklara ,
Yenilmeme inancýyla..

Ýþte sana hoþça kal dediðim þu dakikada,
Acýlarýmý bile seviyorum,
Böylesi yoksul bir umutla...