Geçmiþten gelen bir fýsýltýyla irkildi yüreði. Önce yattýðý yerden kalkmaya yeltendiyse de neden sonra vazgeçip gövdesini yan döndürdü. Uzun, ince bacaklarýný, iki kat olmuþ karnýna çekerken renksiz gözlerini kapadý. Gözünün önünde canlanývermiþti iþte yine.Hiç istemiyordu bu hayali ama hoþuna da gidiyordu. Ýstememesinin nedeni ise sonrasýnýn ruhunu acýtmasýydý. Ölümsüzlüðü arzularcasýna arzulamasýna raðmen,hissetmek canýný yakýyordu.
Telefonun tiz çýnlamasýyla gözlerini açtý; acaba dedi. Sonra kendine gülüp yerinden kalktý, gerindi. Sinirlerine dokunmuþtu lili-lili sesi. Babasý, telefonun diðer ucundan, bugün geç geleceðini haber veriyordu.
-Kafana göre takýl,tembel kýzým. Hadi kalk da kendine gel biraz. Sen tatilin tadýný, böyle yatarak mý çýkaracaksýn Allah aþkýna! Ýyi de, baþka ne yapabilirdi ki? Nereye, kiminle gidebilirdi? Ama bir dakika! Tek baþýna kafa dinlemeyi çok severdi, evet, böyle yapmalýydý. Sokaða çýktýðýnda sonbaharýn isteksiz güneþi, gözlerini kýsmasýna yetecek kadar parlýyordu. Saða, sola bakýndýktan sonra yürümesi gerektiðini fark ederek hareket etti. Babasý haklýydý galiba. Çünkü uyuþmuþ bedeni, gün ýþýðýnda yürürken, açýldýðýný hissedebiliyordu. Karþý caddeye geçerken, arabalarýn geçip geçmediðinin farkýnda bile deðildi. Düþündü ki, bu kadar dalgýn olmamalýydý.O sýrada cadde boþtu ama ya dolu olsaydý? Bir hiç uðruna baþýna kötü bir kaza gelseydi yok yere! Ne gerek vardý ki buna?
Kýz kulesinin esrarlý ve romantik görüntüsünü seyrederken yudumladýðý kahvenin tadý her zaman çok hoþuna giderdi. Ve þimdi de o tadý almaya çalýþýyordu fakat olmuyordu bir türlü. Neden bu kadar umutsuz, neden düþünceleri bu derece boþtu? Oysa her þey yolunda hatta kusursuz iþlerken…Babasýyla yalnýz yaþýyorlardý. Ýþinde de iyi denebilecek bir kariyere sahipti. Çok anlayýþlý dostlarý, her zaman derdini, sevincini paylaþabildiði bir babasý vardý. Kira dertleri yoktu, kendi evleriydi oturduklarý daire. Dahasý nezih insanlarla çevrili bir hayat. Çoðunluðun ulaþmak için didindiði ve ulaþamadýðý bir hayat hem de. Bazý hafta sonlarý, baba- kýz baþ baþa çýkýlan akþam yemeklerinin mutluluðu da göz ardý edilemezdi. Hayýr mutsuzluðu gereksiz, boþunaydý aslýnda…
- Baþka bir isteðiniz var mý?
- Hayýr sað olun. Bir dakika, ateþiniz varsa alabilir miyim? Sað ol. Seni ilk görüyorum, yeni misin?
Sigarasýný derin bir nefesle, yorgun ciðerlerine doldururken, çantasýnda bir çakmak olduðunu anýmsadý. Peki neden bir garsondan ateþ istemeye gerek duymuþtu ki? Yoksa sýkýlmýþ mýydý da hayatýndan; yeni, deðiþik çevreler yaratmaya çalýþýyordu kendi kafasýnca. Daha önce de bu gibi giriþimlerde bulunmuþtu. Bir akþam simitçi bir kadýnla sohbet etmeye çalýþmýþ, baþka bir günde de taksi þoförüyle. Ýþte bugün de garsonla sohbet havasýna girmeye çalýþmýþtý. Oysa garson, hayat ve iþ acemiliðinin yanýna kattýðý utangaçlýkla; bu güzel bayanýn sigarasýný yakmýþ ve arkasýna kaçamak bakýþlar atarak hemen çekip gitmiþti. Birden yerinden kalkýp çantasýný, ceketini aldý. Hesabý öderken hala bilinçsizce düþünüyordu. “Þimdi nereye gideyim? Saat daha çok erken, kahvaltý yapsam mý artýk? Ama hiç aç deðilim ki. Off baba ya! Ne uydum ki senin aklýna, evde kös kös oturup bunalým takýlmak varken..” Rasgele yürüyordu sahil yolunda.Hafiften esen rüzgarýn, denizin kirli mavisini titretiþini seyrediyordu. Karþý yakaya geçip orada takýlmayý düþündüyse de hemen boþverdi ve bir daha da aklýna gelmedi. Bir bankta otururken telefonunu kurcalýyordu. Hani, belki gözüne kestirdiði bir isim olur da ararým diye düþünüyordu.Fakat bundan pek emin deðildi. Gözleri bir karabataða takýldý bir an. Onun dalýp çýkýþlarýný seyretti bir süre sonra etrafýndaki diðer insanlarý. Yalnýz olanlar ne düþünüyorlardý, çiftler ne konuþuyorlardý? Bu kadar kalabalýðýn içinde en farklý kimdi? Acaba herkes onun gibi mi yoksa o herkes gibi miydi? Düzensiz yaþanan bir hayat nasýl düzeni özletiyorsa, düzenliliðinde tam tersini özlettiðini düþündü. Ve daha birçok þey yemeye baþlayýnca beynini, bunlardan sýyrýlmasý gerektiðini düþünüp yerinden kalktý. “Bir film seyretsem mi? Kendimi filme verebilecek miyim peki? Ama önce karnýmý doyursam hiç fena olmayacak galiba! Yoksa denize atlayýp balýklarý canlý canlý yemeðe baþlayacaðým.” Ýçinden geçirdiði bu sözlerle kendi kendine gülümseyip, suratýný ekþitti.
Artýk karnýný doyurmuþtu. Hem de önündekileri büyük bir iþtahla yemiþti. Kendisine hayret etmeye baþlýyordu: “Bugün ne oluyor bana yaa!..” Ýçini kaplayan saçma bir heyecanla bir süre sinemanýn önünde durdu. Vizyonda adam gibi film yoktu da. Telefonunu çantasýndan yeniden çýkarttý. Annesini arayýp biraz laf kalabalýðý ve özlem sitemlerinden sonra buruk bir mutlulukla yoluna devam etti.
Eve döndüðünde saatin henüz erken olduðunu biliyordu. Yine de daha fazla dýþarýda kalmak istememiþti. Korkuyordu kendisinden. Aptalca; belki de aptalcanýn aksine doðru bir þeyler yapmaktý korkusu. Hayalinde yarattýðý aþkýn acýsýný çekmek, gerçek aþk acýsýndan daha aðýr geliyordu. Engelleyici bir mantýk taþýyordu benliðinde. Yüreði ne kadar dolu olursa olsun, her zaman yeni birine mutlaka yer vardý. Sabah akþam, -hatta bu sabah da- rahatsýz eden eski,vefasýz bir yarin hayaliyle ömrünü geçirecek deðildi ya! Evet, en iyisini yapmýþtý kendince; zaman her þeyin ilacýydý..Evden çýkarken ardýnda býraktýðý daðýnýklýðý toparladý. Her birini, bir yana fýrlattýðý eþofmanlarýný katlayýp dolaba yerleþtirirken çocuksu pijamalarýný çýkarttý. Bir süre bakýp, kendi kendine yaptýðý, meþhur sýrýtýk gülüþlerinden attýktan sonra bunlarý giyip televizyonun karþýsýna kuruldu. Bir elinde kumanda,bir elinde elma; dopdolu ruhuyla beraber kanallar arasýna daldý gitti.