Dostlarýmý doðru seçemedim. Yanlýþ dostlara deðer vermeyi kesemedim. ‘Hiç’ olan, olduðumu sanan kiþilere ‘hep’ gibi davrandým. Doðrularý göremedim, gözlerim karartýlmýþtý…
     
Artýk uyandým… Gözlerim yorgun, yine düþmek istiyor, uykuya dalmak istiyor. Ama bu kez yanýmda -gerçekler- var. Ve onlar oldukça, ben hiç uyumayacaðým bir daha. Onlar hep beni dürtükleyecekler, uyumak üzereyken ben…
     
Yüzümde donuk bir ifade… Ben eskisi gibi deðilim… Artýk yüzünüze gülmeyeceðim… Bir þeyler hep eksikti sizde, ben bunu anladým þimdi ve kendimden bir þeyleri eksilttim. Çok uzaðým sizden… Arada uzun yollar var kat etmeniz gereken; ama siz bunu yapmayacaksýnýz. Artýk yapamazsýnýz… Siz geldikçe ben gideceðim nasýlsa daha da uzaða… Gitgide artacak bu mesafe sonsuzlukta…
     
Yanýnýzda mutlu olmayý unutmuþtum ben. Uzun sürdü bu. Kendime gelemedim bu sürede. Gülemedim gerçeklere… Yalanda yalan oldum. Artýk yalaný anlayaným… Kalbim kýrýkken yüzünüze neþeyle bakabilen, hep yanýnýzda olacaðýmý düþündüðüm ben, artýk yokum… sýkýldým çünkü. Bir tarafýn bu sahteliði, bu zevksizliði artýk sürdürmemeyi göze almasý gerekti…
     
Bana doðrularý söylemeyen, yalanlarla oyunu kuran ve hep devam ettiren, bunlara raðmen yüzüme gülebilen, aslýnda en sahte olan gerçek deðeri verdiðini düþündüren, olaylarý abartýp duygu sömürüsü yapan ve bu sayede istediði ilgiyi gören, bencilliði ve havasýyla ortaya nefes veren, öfke dolu, kýskanç, her þeyin sahibi olmak isteyen, aslýnda en yakýn dostlarýmý göremeyip onlarý birer birer kaybetmemi saðlayan, ilgiden mahrum kiþilere karþý artýk NEFRET duyuyorum… öyle ki bu nefret; uykularým kadar kýsa sandýðým, ama aslýnda zaman diye bir kavramý olmayan, SONSUZ ve en iz býrakýcý, acýtan kabus gibi…

Bitiþ de bu… Ben artýk uyandým… Hoþça kalýn kabuslarým… Günaydýn dostlarým…