Bu gün en çok ben öldüm
Görmediniz…
Kan çiçekleri açtý gözlerimde
Beton dökülmüþ yüreðinize
Feryadým en suskun haliyle
Yanýnýzdan geçiyordu
Duymadýnýz
Ellerim titriyordu,korkuyordum yalnýzlýðýmdan
En çok sen yoktun,en çok ben öldüm
Bilmediniz…
Tüm kiliseler suskun,
Ve minareler ufkunda arýyor Ýstanbul un
Þarap evleri boþalmýþ,
Kitapçýlar tüm kelimelerini yitirmiþ
Bir tramvay kývrýlmýþ sokaða sessizce
Yýlarýn yorgunu kaldýrýmlarýn ötesinde
Arka sokaklar gibi yalnýzým
Yangýn yerinden arta kalan
Ne olduðu belirsiz bir parçayým artýk
En çok benim öldüðüm
Senin en çok bildiðin
Ama söylemediðin bir dizede
Unutulmuþum…
Kabuk baðlamasýn diye yaralarým
Hep ayný,hep ayný ,hep ayný þarkýsýn dilimde
Hep ayný susuzluksun bu kahrolasý yürekte
Iþýltýsýný yitirdi gözlerim
Satýlýða çýkardým aðlamayý
Kirli,serseri,acýmasýz
Ustura keskini Bey oðluyum
Diþ biledim hayaline
Kanattým geceden kalan tüm güzelliðini
Ve bu günün aydýnlýðýna serdim saçlarýný
En çok ben öldüm,duymadýnýz
En çok Beyoðlu aðladý ardým sýra…
Görmediniz…