Aþk üstüne söylenmesi gereken her þeyi söylediðimi sanýrdým oysa ne çok þey varmýþ söylemem gereken, söylenmesi gereken. Ben doludizgin yaþarken sevdamý, yarým kalan ve söylenmemiþ sözler varmýþ. Belki de hiçbir zaman söyleyemeyeceðim. Sözün ne olduðunu yýllardýr açýklamaya çalýþmýþ insanlar. Saussure parole demiþ Chomsky performans. Çok konuþulmuþ üstünde dil-söz ayrýmlarýna varýlmýþ ama kimse ne söyleyip ne söylemememiz gerektiðini ve bunun nasýl yapýlacaðýný araþtýrmamýþ. Yunus Emre;
“Söz ola kese savaþý
Söz ola kestire baþý
Söz ola aðulu aþý
Yað ile bal ede bir söz” demiþ.
Hani boþa da dememiþ. Sözler yüceltirken insanlarý makamdan makama ve yine sözler koparýverir sana ait baþý bedeninden. Ölüm de yaþam da sözlere dairdir. Sürgünler de, özlemler de sözlerdendir. Yine sözler ayýrýr sevdiklerimizi bizden ve sözler yeni sevdalar yaratýr. Benim sevdam sözler üstüne kuruldu hani Yunan Mitolojisinde kadýnla erkek tek vücutta yaratýlmýþ ve o kadar mutlu olmuþlar ki tanrýlar kýskanmýþlar bu mutluluðu ve kadýný dünyanýn bir ucuna erkeði bir ucuna göndermiþler tek bedenden ayýrýp. Bir gün elinde kirlenmemiþ sözlerle geldi dünyanýn bir ucundan o yaralý erkek. Ve sözler sundu yaralý yüreðime. Sözler büyüttük tekrar birleþtirmeye çalýþtýðýmýz bedenimizde. Zamanla sözler kirlenmeye baþladý yitirdiler o anki saflýklarýný. O kadar anlaþýlýrlarken pek bir giriftleþtiler. Ardýndan sertleþtiler, can yakar oldular. Kadýn erkeðe saldýrdý diliyle, erkek kadýnýn yüreðine yüreðine vurdu sözleriyle. Her vuruþ bir gözyaþý aldý götürdü ve o yürekten bir parça sevgi. Zamanla sözlerin acýmasýzlýðý daha bir oturdu yüreklere ve tek beden yavaþ yavaþ bölünmeye baþladý ortasýndan. Tek vücutta sadece iki baþ varken zamanla dört kol oldu, iki bacak dört bacak olmaya baþladý. Ayný fikirde ilerleyen iki ayrý mekanizma(baþlar) ayrý fikirlerde yol almaya baþladý. Ve insan kendi bedenine yabancýlaþtý. Sözler ayýrmaya baþladý bir olan yollarý ve kurulan hayalleri yýkmaya. Belki de Yunan Tanrýlarýnýn iþi yine, dayanamadýlar mutluluða ve sözleri soktular insancýklarýn aralarýna. Dünyanýn birer yanýna sürmediler bu sefer daha kötüsünü yaptýlar sýrt çevirttirdiler, gözlere mil çektiler ve dile hiç dokunmadýlar. Zehrini akýttýkça akýtsýn diye. Baþardýlar. Her geçen gün zehir aktý ve bedenini yarýmlaþtýrdý. Belki bir garipti kendi gözünde. Ne yapacaðýný bilmiyor, nereye gideceðini bilmiyordu. Her þey ve herkes yabancýlaþmýþtý ona. Kadýn kadýnlýðýný unutmuþtu. Bu yollarda hep onunla yürürdü þimdi tek baþýnaydý. Bir çýnar kadar yorgun ve yalnýzdý. Ve yalnýzlýðý büyüdükçe kaplýyordu etrafýný. Süveyda artýk tanýnmaz olmuþtu. Süveyda yok olmuþtu. Yalnýz býrakmýþtý, sevdasýný o buldu, þimdi kýlýný kýpýrdatmýyor Süveyda. Süveyda susuyor ve daha bir karartýyor kendini. Süveyda yarýsýný geri ver ona diðer yarýsýný geri ver ilk gün sen getirdin, sen bul ve geri getir. Karartma dünyaný Süveyda hadi tekrar âþýk et ve baþtan yarat kendini…