Umutlar ve hayaller terkettiði zaman, sevmek ister insan. Sevmeði denediðinde de her þeyin bir kurmaca olduðunu öðrenince, yýkýlýr ve tamiri zor bir ruh bozukluluðunun içine sürüklenir.

Çocukken bana anlatýlan masallarýn, sonunun hep mutlu biteceðini umarak dinlerdim. Masallarda, sevimli canavar yuvasýna kavuþacak, daðlar kralý oðlunu bulacak, kül kedisi prensine kavuþacak, hayat daimi mutlu kýlýnacak…


Büyüdükçe gerçeklerin daha acý, sevgilerin daha yüzeysel ve “sanal”(bugünkü tabirle), insanlarýn aðýzlarýndan dökülen sözcüklerin aslýnda birer kurmaca olduðunu öðreniyorsunuz.


Ýnsanýn büyüdükçe hayalleri de küçülmeye baþlýyor. Çocuk yaþta düþlediðimiz onlarca þeyin aslýnda gerçek yaþamda yeri olmadýðýný, öyle bir yeryüzünün varolamadýðýný, en hakiki olarak nitelediðiniz bir çok sevginin bile çýkar için doðduðunu öðrenince, sukût-u hayaller peþinizi býrakmýyor.


Bunlarý görmezden gelip, canlandýrma sinemada olduðu gibi, kendi çizdiðimiz karakterlere farklý ruhlar atýyoruz. Bizim için deðiþilmez, varýlmaz, sevgisi paylaþýlmaz diye addettiðimiz ruhlarýn, gerçek yüzünü göremiyoruz.


Yaþýnýz kaç olursa olsun, yaþ aldýkça bu hayattan, her þeyin sahteliðini anlýyorsunuz. Buna sakýn karamsarlýk demeyin, sadece bu kelimeyle olanlarýn üstünü örtüyoruz. Yaþanan gerçekleri görmezden gelip, kurmaca dünyamýzda yaþýyoruz:


“Ama o taþýdýðýmýz ruh bizim deðil! Sevgi sözcüklerinin altýndaki þeytani gülüþleri görmeden oyuna devam edemeyiz! Yer altýnda kaybolmayý yeðleyerek, tamamen gerçeði, tamamen samimi, tamamen insancýl kimliklerle hareket etmeliyiz!”


Bir kayýn fidanýný diker büyütürsünüz. Rüzgârla dans ediþini izlersiniz. Sizin için büyük bir mutluluk ve gurur kaynaðýdýr. Hem doða, hem de insan için. Ama bir gün biri gelir umursamadan fidaný kökünden koparýr ve gider. Verdiðiniz onca emek, sevgi ve umut saniyeler içinde yok olur. Ýþte sevgide böyle bir þeydir. Onu beslersiniz, sizin için deðiþilmez bir parça yaparsýnýz, sonunda biri gelir bir sözle, bir hareketle, her þeyi tarumar eder gider.


Haykýrýþlarýnýzý duyuyorum. Diyorsunuz ki bana, “eðer sevginin saðlam temeli olsaydý, bir söz, bir hareket yýkamazdý.” Evet, haklýsýnýz. Ama daha fidanken o kadar saðlam olamýyorsunuz. Büyüdükçe, kökleriniz topraðýn derinliklerini sardýðý zaman güçleniyor sevgi. Emek ve zamanla. O zaman dünya dursa karþýnýzda, o kök, o topraktan ayrýlmaz….


Hepimiz ayný nehre akan suyun içindeyiz; kimimiz geriden akýyor, kimimiz derinden. Elbet deðiþimler ve sahtelikler geç olmadan görülecektir. Ýnsanoðlunun en önemli isteði aslýnda, dürüstlük ve öz sevgidir.


Çok þey mi istiyorum? Sadece kelimelere giydirdiðimiz yalancý ifadeleri, gerçeðe çevirelim. Bu istek çok mu?...