BÝR DESTANDIR ÇANAKKALE

Cumhuriyetin sekseninci yýlý.
Yeniden
Çanakkale zaferini okuyorum.
Okuduklarým
Zihnimden silinmemeli,
Anlatýlmalý, paylaþýlmalý.
Allah’a tevekkül ettiklerini,
Yýllar yýlý uyumadýklarýný,
Kayalýklar
Arasýndan yükselen iniltileri,
Rabbine
Kalplerini açmýþ yatanlarý
Ruhumun derinliklerinden
Yükselen sesle dirilere anlattým.
Ne göreyim:
Gözleri bana bakýyor,
Kulaklarý saðýr.
O halde
Yazmak geliyor içimden.
Bir destandýr Çanakkale
Türk’ün alnýný ak eden.
Bir destandýr Çanakkale
Batýyý dize getiren.






Anlaþma devletleri
Boðazlarý ele geçirmeye
Uðraþýyorlar.
18 Mart günü donanmalar
Çanakkale’yi zorladýlar.
Anasýnýn feryadýna aldýrmadan
Yavuklusunu sayýklamadan,
Aþk ile savaþýyordu gençler.
Yaralýlarýn
Dudaklarý çabalýyor,
Hem salavat getiriyor,
Hem de
Allah’tan zafer diliyorlardý.
Hele,
Ölmeden mezara gömülenler
Yok mu…
Sanki yeniden diriliyorlardý
Topraktan.
O günleri yaþamýþ gibiyim.
Zorladýlar, zorlandýk.
Yenilmedik, yendik.
Bilmiyorlar ki:
Bir destandýr Çanakkale
Türk’ün kanýyla yazýlan.
Bir destandýr Çanakkale
Tarihte eþi olmayan.



Mustafa Kemal,
Güçlü sezgisiyle
Arýburnu’nu iþaret ediyordu
Yýl 1915,
Mevsimlerden ilkbahar,
Aylardan Nisan,
Yirmi beþinci gündü…
Arýburnu inim inim inliyordu.
Denizler küskün,
Dalgalar dalgýn.
Daðlarda gözyaþý,
Aðaçlar gölgesiz.
Þehidimi koynunda barýndýran
Toprak, konuþ !
De ki;
Sanmayýn benzi soluktu gençlerin.
Korkudan habersizdi ruhlarý.
Onlar ýssýz gecelerde savaþtý.
Geceyi gündüze çevirdiler.
Didindiler, uðraþtýlar.
Kazandýlar, yazdýlar.
Bir destandýr Çanakkale
Yüz binlerce þehidiyle.
Bir destandýr Çanakkale
Mehmet, Ali, Ahmet’iyle




Baþarýsýzlýklarýný
Örtmek isteyenler,
Art arda hücum ediyorlardý.
Türk ordusu
Savunmasýný saðlam tutmuþtu.
Göðüs göðüse çarpýþmalar sürüyor,
Ve Atatürk,ölümü emrediyordu.
Kaybedilen bacaklar,
Kesilen kollar,
Kör edilen gözler,
Saðýr olan kulaklar…
Yine de
Hücum ediyordu Mehmetçik
Belki þehit olan Ahmet’in
Gücüydü o güç.
Gülleyi tek baþýna kaldýrýyor,
Sürüyordu namlunun içine.
Arkasýndan Allahuekber sesleri…
Çünkü inanýyordu ölüme.
Diyordu ki;
Bir destandýr Çanakkale
Bedrin aslanlarýna eþ.
Bir destandýr Çanakkale
Yoktur tarihte ona eþ.





Nihayet
Anafartalar, Arýburnu
Conk bayýrý dillendi.
Vatan için þehit düþtü
Aksakallý dedemin
Ahmet’i, Mehmet’i
On bin, elli bin deðil
Tam iki yüz elli bin evlât.
Onlardan da ölenler vardý elbet.
Adý Anzak da olsa…
Þimdi,
Kucak kucaða yatýyorlar.
Biri dünya þehidi,
Öteki þehâdete ermiþ.
Onlar sebep oldu,
Biz ise destaný yazdýk.
Bir destandýr Çanakkale
Türk imanýyla yazýlan.
Bir destandýr Çanakkale
Dünyaya Türk’ü tanýtan.

10 Mart 2003